Στο όρος Οξυά ή Σαράνταινα, στα σύνορα των Νομών Ευρυτανίας, Αιτολοακαρνανίας, Φθιώτιδας και Φωκίδας, βρέθηκαν το Σαββατοκύριακο 3 και 4 Οκτωβρίου Γιώργος Καισαρίδης και Κώστας Μάινος, καλεσμένοι του Φυσιολατρικού Ομίλου Νέας Ιωνίας, για να συνοδεύσουν και να οδηγήσουν ομάδα τριάντα δύο ατόμων στο βουνό.

Η Οξυά είναι βουνό ανάμεσα στα Βαρδούσια, την Καλιακούδα και το Βελούχι (ή Τυμφηστό). Για κάποιους θεωρείται μέρος των Βαρδουσίων και προέκταση τους, για άλλους ένα ξεχωριστό βουνό.

Το όνομά του το χρωστάει στο δέντρο Οξυά, μιας και είναι το Νοτιότερο άκρο στην Ευρώπη που φύεται (για κάποιους είναι η Σικελία).

Με ορμητήριο το Χωριό Γαρδίκι (Γαρδίκι Ομιλαίων) έγιναν δύο ορειβατικές διαδρομές στην περιοχή (μία το Σάββατο και μία την Κυριακή).

Το Σάββατο η διαδρομή ξεκίνησε από το Γαρδίκι μέσα από δάσος Καστανιάς και Έλατου και ακολούθησε την πορεία για το Εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής με κατάληξη στο «Αεροδρόμιο», ένα ξέφωτο που κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Αγγλική Αεροπορία με ρίψεις εφοδίων τροφοδοτούσε τους αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης. Το σύνολο της διαδρομής ήταν 5,5 χιλιόμετρα και η επιστροφή στο Γαρδίκι έγινε από άλλη μεριά περνώντας από την πετρόχτιστη βρύση «Ανέζα» με το γάργαρο νερό.

Την Κυριακή η ομάδα ξεκίνησε το περπάτημα από τη θέση «Ρίπα» και το μνημείο της μάχης της Γραμμένης Οξυάς στα 1690 μέτρα. Εκεί που μία χούφτα ηρωϊκοί Κραβαρίτες και Λιδωρικιώτες αποδεκάτισαν τον Τούρκικο στρατό και άλλαξαν το ρου της Ιστορίας. Στην συνέχεια η ομάδα μέσα από δάσος Οξυάς έφτασε στο ορειβατικό καταφύγιο «Λ .Ευταξίας» στη θέση «Καρβουνόλακα» σε υψόμετρο 1740 μέτρων (το καταφύγιο τα τελευταία χρόνια διαχειριζόταν η οικογένεια Κλαουδάτου αλλά δυστυχώς σήμερα είναι κλειστό, μπροστά του υπάρχει βρύση με τρεχούμενο νερό). Στην συνέχεια ανέβηκε στην κορυφή «Ψηλή Ράχη» στα 1799 μέτρα και από εκεί στην ψηλότερη κορυφή με το όνομα «Σαράνταινα» στα 1923 μέτρα υψόμετρο.

Η κορυφή αυτή, τον χειμώνα χτυπιέται από δυνατά ρεύματα παγωμένου αέρα από το γειτονικό Βελούχι. Το όνομά της το πήρε από τον θρύλο που λέει ότι από το δριμύ ψύχος σαράντα άτομα που επέστρεφαν από γάμο έχασαν εκεί τη ζωή τους.

Στη συνέχεια η ομάδα που συνόδευαν οι κ. Καισαρίδης και Μάινος πέρασε άλλες δύο ανώνυμες κορφές, μία στα 1903 μέτρα υψόμετρο και μία στα 1716 μέτρα από την οποία φαινόταν και η κορυφή με το όνομα «Κοκκάλια». Κορυφή στην οποία οι Αιτωλοί νίκησαν τους Γαλάτες εισβολείς το 279 π.χ. Από εκείνη τη μάχη υπάρχουν ακόμα διάσπαρτα λείψανα από τα κόκκαλα των Γαλατών που κατάσφαξαν οι Αιτωλοί και φυσικά από αυτά προέκυψε και το όνομα της.

Η πορεία μετά τα υποαλπικά λιβάδια και τις κορφές με την υπέροχη θέα (που έβλεπαν τα όρη της Ναυπακτίας, το Παναιτωλικό, την Οίτη, τα Βαρδούσια, την Καλιακούδα, τη Χελιδόνα και το Βελούχι) κατέληξε στην «ποτίστρα της Σαράνταινας» και από εκεί μέσα από Ελατόδασος και μονοπάτια γεμάτα, ρέματα και πηγές, στο Γαρδίκι. Το σύνολο της διαδρομής ήταν 14 χιλιόμετρα.

Ένα ακόμα πανέμορφο άγνωστο βουνό, προικισμένο με ιστορία που οι νεοέλληνες αγνοούν. Ένα βουνό που κοντά του συγκεντρώνει ένα μεγάλο κομμάτι της «παρθένας φύσης» της χώρας μας και γύρω του «σκαρφαλωμένα χωριά» που γέννησαν μύθους και δοξασίες, ημίθεους και ήρωες, και διαμόρφωσαν μέρος της ψυχής του επισκέπτη με την «αυθεντική ομορφιά» τους.