4 Φεβρουαρίου 2021. Εν μέσω κοινωνικής και οικονομικής κρίσης και διανύοντας σχεδόν έναν περίεργο χρόνο με καραντίνα και σενάρια επιστημονικής φαντασίας λόγω covid, μία παρέα πιστή στον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει να ζει είναι στο βουνό.

Η μέρα έχει κάτι διαφορετικό , η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη με την ενέργεια των παλιών ξυλοφόρων , των κλεφτών και αρματολών , των ελεύθερων που περπάτησαν εκεί που μόνο οι αετοί και τα πετεινά του ουρανού έχουν την χαρά να βλέπουν , και τα μονοπάτια, χρόνια τώρα αραχνιασμένα τα διαβαίνουν μόνο αγρίμια . Σε ένα από τα παμπάλαια μονοπάτια του βουνού μας , που μαζί με το «Εμπορικό Μονοπάτι» (Παλιογέφυρο) στον «Σελιώτικο Λάκκο» ένωναν τα ριζά του βουνού με τις κορφές και τα ορεινά κομμάτια .

Τα περάσματα αυτά ,σχεδιάστηκαν από τους παλιούς σε στέρεο έδαφος, ακολουθώντας τα ίχνη των ζώων του δάσους και βελτιώθηκαν με τους αιώνες μέχρι που η τριβή τα έκανε μονοπάτια. Χαράχτηκαν με γνώμονα την ασφαλή μετακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων και δεν είναι επινόηση ορειβατών για αδρεναλίνη ή ψυχαγωγία .Kαι αυτό είναι βασικό, γιατί η ασφάλεια παντού είναι το Α και το Ω , πόσο παραπάνω στο βουνό που πολλοί αστάθμητοι παράγοντες επηρεάζουν το κάθε μας βήμα.

Το «Μονοπάτι του Νταβέλη» λοιπόν στον Μαυρόλακκα είχε βρεθεί και έπρεπε παράλληλα να ανοιχτεί και να καθαριστεί για να ξαναγίνει προσβάσιμο . Ένα μονοπάτι στην Βορεινή πλευρά του λάκκου που τα Χτένια και τα απότομα βράχια μπορούν να κάνουν κάποιον να βραχιάσει (παγιδευτεί στα βράχια) , με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του και την πρόκληση σοβαρής πτώσης ή θανάτου.

Και όμως το μονοπάτι αυτό έχει όλη την σοφία του μάστορα που το πρωτοπερπάτησε αλλά και τις βελτιώσεις των επόμενων , λες και είδαν τρισδιάστατο στερεοσκοπικό χάρτη πριν εκατοντάδες χρόνια, σε ένα ανάγλυφο όπου υπάρχει λιγοστό χώμα και δέντρα να το συγκρατούν και αν το ξύσεις θα βρεις πέτρινες πλάκες που ολισθαίνουν λόγω της κλίσης του εδάφους.

Το μονοπάτι λοιπόν εντυπωσιάζει και απότομα , γρήγορα από το Πυξάρι σε βγάζει στο Πεύκο στο Δρένιο και στην Οξιά . Στα μισά του ένα μπαλκόνι , σαν μικρό γηπεδάκι μοιάζει να αιωρείται στο κενό και το χάος της φύσης σε κάνει να αισθάνεσαι ένα τίποτα στο κοσμικό γίγνεσθαι. Η πίσω μεριά της Ντούρλιας , η σπήλιά του Καραμήτσου , η Έξω Υπαπαντή , η Νάουσα στην άλλη μεριά του λάκκου αλλά και πολλά βουνά σε ταξιδεύουν σαν να τηλεμεταφέρεσαι αυτόματα αλλού. Οι απολήξεις από τα Χτένια λίγο πάνω σου, σου θυμίζουν πού είσαι και η κλίση για να βγεις στην κορυφή Φεγγάρι και στο ύψωμα Νταβέλη ανεβαίνει, κάνοντας την καρδιά να χτυπά δυνατότερα . Είσαι ζωντανός , αγωνίζεσαι , δηλώνεις την παρουσία σου , υπάρχεις , καταναλώνεις πραγματικά ποιοτικά ,λίγο από τον χρόνο της διάστασης που λέγεται ζωή και δεν αγοράζεται με χρήματα και πλούτη.

Πεύκα κρεμασμένα σε βάραθρα ,σαν Μπονσάϊ σε Γιαπωνέζικο κήπο , σάρες , τοπία ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση αλλά και την εύνοια του Κυρίου και Θεού μας στην Πλάση. Η απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μας , Βέρμιο ή Πίνδος; Η ομορφότερη μακράν διαδρομή στο βουνό μας, σε ένα άγριο πραγματικά κομμάτι του , αμόλυντο από την βρωμιά μας. Σε λίγο το μονοπάτι καταλήγει σε γνώριμα αγαπημένα μέρη , κορυφή Φεγγάρι , αγνάντεμα, λίγο νερό , ένα χαμόγελο συναδελφικότητας μεταξύ μας , ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης στον Θεό.

Επιστροφή από ύψωμα Νταβέλη , Μουντάκι , Πηγαδάκι, Σελιώτικο Λάκκο και τερματισμός διαδρομής στον Άγιο Νικόλαο, με το φουσκωμένο λάκκο των Πριονιών

να ακούγεται γεμάτος από τα νερά που κατέληξαν εκεί λόγω των υψηλών για την εποχή θερμοκρασιών και του λιωσίματος του χιονιού στις κορυφές .

Η άλλη πλευρά του κάματου και της κούρασης, αυτή που είναι επένδυση χαράς και τέρψη ψυχής, που βρέθηκες έστω για λίγο σε τέτοια μέρη . Όταν, περπάτησες χέρι – χέρι με την ιστορία, όπου στον χαλασμό της πόλης τα ορεινά αυτά μονοπάτια γέμισαν από κατατρεγμένους που έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν από την μανία των Τούρκων που κατάκαψαν την Νάουσα και όλα τα χωριά και τα μοναστήρια της. Της ιστορίας των αγωνιστών της επανάστασης , των ανταρτών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αλλά και των ταξιδευτών κάθε τύπου.

Το Μονοπάτι του Νταβέλη λοιπόν ξανάζησε , και καταγράφηκε για πρώτη φορά επίσημα σε GPS από τους Γιώργο και Σοφία Καισαρίδη, Κώστα Μάiνο και Θωμά Μητσκόπουλο , σε ένα ταξίδι στα άδυτα της ψυχής και του Βουνού μας.

Κείμενο: Γιώργος Καισαρίδης (Διεθνής Ορειβάτης – Συνοδός Βουνού)