Η Μαρία Τορορή σχολιάζει τα όσα συμβαίνουν στον δήμο Νάουσας. Επίκαιρη η πρόταση για το επενδυτικό σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης
Ένας τόπος για να ανθίσει χρειάζεται ενέργειες σύνθεσης των παραγωγικών δυνάμεων και συνέργειες με στόχο όλοι/ες να εργάζονται για το καλό. Και αυτό θέλει θετική διάθεση και μεγάλη υπομονή. Έτσι λειτουργούν οι ομάδες, έχουν πολλές δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα αλλά έχουν κοινό σκοπό.
Ο τόπος μας, ο Δήμος Νάουσας, είναι ένας μοναδικός τόπος με ιστορία και ομορφιά. Όμως υπάρχουν αντίστοιχα και άλλοι Δήμοι σαν εμάς και για να καταφέρουμε πολλά χρειάζεται αυτό να το έχουμε κατά νου.
Οι Ναουσαίοι/ες υπήρξαν πρωτοπόροι/ες στο εμπόριο και στη βιομηχανία και μπορούν να είναι και σήμερα πρωτοπόροι εφόσον αποφασίσουν και βγουν από τη μιζέρια και την εσωστρέφεια, να καταλάβουν πως κάθε τόπος, όσο μικρός και αν είναι, μπορεί να αναπτυχθεί αξιοποιώντας τις δυνάμεις του.
Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και κάθε εποχή έχει τις προκλήσεις της που όμως μπορούν να είναι μεγάλες ευκαιρίες.
Η δική μου θέση ήταν και είναι ότι απαιτείται ένα ολοκληρωμένο επενδυτικό σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης.
Τι εννοώ ως Βιώσιμη Ανάπτυξη;
ανάπτυξη που στηρίζεται στην αειφορία υπό την έννοια της προόδου, της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής διαχείρισης του τόπου σύμφωνα με την περιβαλλοντική πολιτική και την πολιτική σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
και γιατί το ονοματίζω Επενδυτικό;
διότι είναι μια ολοκληρωμένη ενίσχυση των παραγωγικών επενδύσεων για ένα πιο Πράσινο, πιο Έξυπνο Δήμο, έναν Δήμο πιο κοντά στους Πολίτες και αυτό μπορεί να αποφέρει πολλαπλασιαστικά οφέλη στο παρόν και στο μέλλον στην κοινωνία και στην οικονομία.
Ναι το τελευταίο διάστημα με χαρά διαπιστώνω ότι αξιοποιείται το ΕΣΠΑ 2021-2027 στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής και υπάρχουν ενέργειες βελτίωσης βασικών υποδομών σε όλο τον Δήμο Νάουσας.
Αυτό είναι μια πολύ καλή αρχή.
Σε πείσμα όλων και όσων συμβαίνουν θα επιμένω σε θετικές προτάσεις και συμπεράσματα.
Αλλιώς καλύτερα να φύγουμε, να μην νιώθουμε καταπιεσμένοι και απομονωμένοι αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια και μιλώντας μονάχα για το παρελθόν λες και είμαστε ‘απολιθωμένοι’.
