Γνώμη. Μια… προσωποπαγής αναρρίχηση

Η περίπτωση της Κατερίνας Παπακώστα είναι ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας σημαντικής μερίδας του πολιτικού προσωπικού στους καιρούς μας, στην κορυφή και στη βάση. Με ακραίες εκφράσεις μέχρι πρότινος εναντίον του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης της Αριστεράς, ως βουλευτίνα τότε της Ν.Δ., ανακοίνωση νέου πολιτικού φορέα προ ενός μήνα μόλις, ως ανεξάρτητη βουλευτίνα, όψιμη αγχώδης συνεργασία με τους ΑΝΕΛ πριν λίγες μέρες, και είσοδος στην κυβέρνηση πριν λίγες ώρες. Αλλά και μία ακόμη δεδομένη έδρα στην ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία (152+1) για το επόμενο διάστημα.

Φυσικά αυτό που όλοι πρέπει να ευχόμαστε, είναι η κ. Παπακώστα να πετύχει στο έργο της. Με την υποσημείωση εδώ ότι αναλαμβάνει θέση δεύτερης τη τάξει, σε ένα υπουργείο που όχι μόνο δεν θυμόμαστε να είχε θέση υφυπουργού κατά το παρελθόν, αλλά κάποιες περιόδους (π.χ. 2007) είχε ενσωματωθεί στο υπουργείο Εσωτερικών. Οι πολιτικές ισορροπίες αναζήτησης μιας θέσης για τη νέα υφυπουργό, μάλλον προφανείς. Και χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης.

Τελευταία παράμετρος, αλλά όχι έσχατη. Ο σύζυγος της κ. Παπακώστα, στρατηγός ε.α. Θόδωρος Σιδηρόπουλος από τον Αρχάγγελο Ημαθίας, μέλος του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της Ν.Δ. και δυνάμει υποψήφιος βουλευτής, κατά κάποιες πληροφορίες. Ούτε αυτό στάθηκε ικανό να ανακόψει την πορεία της κ. Παπακώστα στον υπουργικό θώκο.

Με αυτά και με εκείνα, η πολιτική απαξιώνεται και απαξιώνει. Με μόνο ικανό παράγοντα να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων, το έργο. Και τελευταία ευκαιρία. Αν και ο κάθε υπουργός ή υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη κρίνεται καταρχάς από το πόσο καλά προστάτευσε τον εαυτό του.