Πολιτική με άλλες προτεραιότητες. Γράφει ο Στέργιος Μουρτζίλας

Όλοι όσοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα κοινά και να θέσουν το εαυτό τους στη κρίση του εκλογικού σώματος διεκδικώντας την ψήφο του, προτάσσουν την δεδομένη διάθεσή τους να συνδράμουν στη βελτίωση της καθημερινότητάς των συμπολιτών τους και στην προσπάθεια επίλυσης ζητημάτων και εκκρεμοτήτων που ταλανίζουν την κοινωνία μας είτε σε τοπικό είτε σε πανελλαδικό επίπεδο.

Ασφαλώς και η οικονομική δυσπραγία σε συνδυασμό με την ανεργία που κυρίως πλήττει τις πλέον παραγωγικές και νεώτερες ηλικίες με μοιραίο και αναπόφευκτο αποτέλεσμα την φυγή του πιο μορφωμένου και καταρτισμένου ανθρώπινου δυναμικού στο εξωτερικό, ταλανίζει την ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που εδώ και μια 8ετία περίπου αποτελεί το βασικό θέμα συζήτησης κυριαρχώντας στην ειδησεογραφία που επισταμένα αναλύει τις επιμέρους παραμέτρους της.

Συνακόλουθα, μπορεί οι συντάξεις και το ύψος ή όχι των περικοπών αυτών να αφορούν πλέον μεγάλο μέρος του κόσμου, και δικαίως μια και οι συνταξιούχοι είναι αυτοί που στα χρόνια της κρίσης στήριξαν και στηρίζουν παιδιά και εγγόνια, όμως αναλογίστηκε κανείς για πόσο ακόμη θα υπάρχουν στα δημόσια ταμεία επαρκή χρηματικά ποσά για την κάλυψή τους, όταν η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων έχει προ πολλού διαταραχθεί ;

Η γήρανση συνεπώς του πληθυσμού και η σταδιακή την τελευταία 5ετία μείωσή του κατά 30.000 – 40.000 άτομα ετησίως, κατάσταση η οποία τείνει δυστυχώς να παγιωθεί και ουδεμία προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος διαφαίνεται στον ορίζοντα, είναι το μείζον πρόβλημα που ως βραδυφλεγής βόμβα είναι θέμα χρόνου να τινάξει στον αέρα τα θεμέλια της Πατρίδας μας.

Τι αλήθεια νόημα έχει να βελτιωθούν οι οικονομικές δείκτες και το επενδυτικό περιβάλλον όταν σε λίγες δεκαετίες οι κάτοικοι της χώρας που θα τους απολαμβάνουν δεν θα είναι στην πλειοψηφία τους Έλληνες ; Γιατί κανείς από όσους έχουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους αποφεύγει να κάνει την όποια ουσιαστική αναφορά στο τεράστιο δημογραφικό ζήτημα ; Γιατί ποτέ, στα ποικίλα επιδόματα που διαρκώς ανακοινώνονται και καταβάλλονται, ποτέ δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη για πολύτεκνους ή κάποιο κίνητρο για απόκτηση τρίτου και πλέον τέκνου ;

Υπολογίζεται ότι το 2050 οι Έλληνες θα είναι λιγότεροι από 8 εκατομμύρια. Άλλωστε, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ η Ελλάδα, μαζί με την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία κατέχει μία από τις τελευταίες θέσεις μεταξύ των χωρών της Ευρώπης όσον αφορά τις γεννήσεις. Στο πλαίσιο αυτό εξίσου συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία που αφορούν τη γήρανση του πληθυσμού. Με βάση στοιχεία της Ελληνικής Γεροντολογικής Εταιρίας το 2002 οι πολίτες άνω των 65 ετών αποτελούσαν το 19 % του πληθυσμού, ενώ το 2020 θα προσεγγίσουν το 25 % και το 2035 το 31,7 %. Τουναντίον τα Ελληνόπουλα ηλικίας μέχρι 14 ετών θα αποτελούν το 2020 το 14,9 % του πληθυσμού.

Η Πατρίδα μας βρίσκεται σε εξαιρετικά οριακό σημείο και δεν υπάρχει πλέον ούτε λεπτό για χάσιμο. Η χάραξη εθνικής διακομματικής στρατηγικής με συγκεκριμένα μέτρα και οριοθετημένους στόχους καθίσταται κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Η βάση της δρομολόγησης ανάλογων πολιτικών οφείλει να εδράζεται πάνω στην οικογένεια. Ο θεσμός της οικογένειας πρέπει να στηριχθεί έμπρακτα, καθώς στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες, τα περισσότερα παιδιά γεννιούνται εντός γάμου.

* Ο Στέργιος Μουρτζίλας είναι εκπαιδευτικός, πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Ημαθίας και μέλος της Ε.Π.Σ. Ημαθίας.