Οι Ορειβάτες Βέροιας στο Βόιο

Το όρος Βόιο είναι βουνό της Δυτικής Μακεδονίας και καταλαμβάνει το νότιο τμήμα της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς.

Στο Βόιο η ομορφιά δεν περιγράφεται, αναδεικνύεται. Είναι ένας τόπος ιστορικός, ξεχωριστός, πανέμορφος. Δάση με πλούσια βλάστηση, βελανιδιές, οξιές, καστανιές, πεύκα και έλατα.

Ένα ταξίδι πολύ ξεχωριστό σήμερα, ανακαλύψαμε θαυμαστές ομορφιές της ελληνικής γης.

Φύγαμε από την πόλη μας ξημερώματα, 5 φίλοι ορειβάτες από τη Βέροια, προορισμός ο Πεντάλοφος και το όρος Βόιο.

Διαδρομή Βέροια-Σιάτιστα-Νεάπολη-Τσοτύλι-Πεντάλοφος. Προσπεράσαμε τη Νεάπολη, δίπλα από απέραντες πεδιάδες με δημητριακά, όπου δίνουν ιδιαίτερο χρώμα οι παπαρούνες. Στην περιοχή βρέθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα που ανέδειξαν την αρχαία πόλη Λεβαία.

Ο δρόμος ανηφορικός, τριγύρω πυκνά δάση που μας εντυπωσιάζουν. Περνάμε από γραφικά χωριά που νανουρίζονται από το ανοιξιάτικο αγέρι και με το απαλό τους άρωμα μας μεταδίδουν μια ευχάριστη νότα δροσιάς. Τον ποταμό Πραμόριτσα τον προσπεράσαμε πολλές φορές στη διαδρομή μας. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραπόταμος του Αλιάκμονα μετά τον Βενέτικο. Οι πηγές του είναι ψηλά στον Αηλιά και στο Παλιοκριμήνι.

Από εδώ από τα βάθη του Βόιου ακούγεται ένας ήχος, άλλοτε ήσυχος και ανεπαίσθητος και άλλοτε βουερός!

To ποτάμι στο διάβα του συναντά πολλά πέτρινα γεφύρια. Από το ξεκίνημα του ποταμού το πρώτο γεφύρι δίτοξο είναι το γεφύρι του Ντέρη,.

Ελίσσεται για 54 χλμ. ανάμεσα σε αθέατες χαράδρες και ρεματιές πριν συναντήσει τον μεγάλο Αλιάκμονα , ο οποίος πηγάζει από τον Γράμμο.

Αφήσαμε πίσω μας το χωριό Πεντάλοφος χτισμένο σε υψόμετρο 1.050 μέτρων. Κάτω χαμηλά θαυμάζουμε το χωριό με το παράξενο όνομα (Βυθός- Ντόλος) και απέναντι ψηλότερα το υδάτινο φράγμα της περιοχής και τον καταρράκτη με το ινδιάνικο όνομα ‘σκοτωμένο νερό’. Στα ριζά των θεόρατων βράχων μέσα σε πυκνά δάση και υψόμετρο 1035 μέτρων απλώνεται ο Βυθός. Ιδρύθηκε στις αρχές του 17ου αιώνα από οικογένειες που ήρθαν από τα γύρω παλαιοχώρια. Στα 1797 το χωριό αναφέρεται ως συνοικία (μαχαλάς) του Πενταλόφου.

Τόπος ιερός για τους ντόπιους, είναι το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας.

Κτισμένο σε υψόμετρο (1.050 μ.) ανάμεσα στον Αυγερινό και στον Βυθό, στη θέση Αλώνια. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στους αγώνες των Μακεδόνων κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Κτίσθηκε πριν το 1821.

Ο Πεντάλοφος είναι από τα σημαντικότερα χωριά από τα λεγόμενα Μαστοροχώρια. Στο παρελθόν ονομαζόταν Ζουμπάνι. Το 1927 Πετρόβουνο και το 1928 πήρε τη σημερινή του ονομασία. Πετρόχτιστο χωριό και οι κάτοικοι ανέπτυξαν τη δική τους γλώσσα τα Κουραδίτικα.

Τόπος εθνικής αντίστασης και του εμφυλίου, της μετανάστευσης και της εγκατάλειψης, της παρακμής και της ερήμωσης. Ωστόσο σήμερα κατόρθωσε να διατηρήσει το περιβάλλον ανέπαφο.

Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται μνημείο της γυναίκας της Πίνδου του ΄40.

Η εκκλησία του Αγίου Αχιλλείου αποτελεί το παλιότερο σωζόμενο κτίσμα στο χωριό (1742). Βρέθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα από την αρχαιότητα. Το 1788 το χωριό πέρασε στα χέρια του Αλή Πασά. Η σκλαβιά ήταν σκληρή, ανυπόφορη, οι χριστιανοί βρίσκονταν σε διαρκή διωγμό. Τα βουνά και τα απρόσιτα μέρη αποτελούσαν καταφύγιο των χριστιανικών πληθυσμών, για να αποφύγουν τους εξευτελισμούς.

Έτσι έκρυψαν τα χωριά (Βυθός) από ανθρώπου μάτι, ανάμεσα σε χαράδρες και κακοτράχαλα βουνά, εκεί όπου μπορούσαν να νιώσουν ελεύθερο τον εαυτό τους.

Φθάσαμε στον προορισμό μας, προετοιμασία για ανάβαση. Με το τραγούδι του σπίνου μπήκαμε στο μονοπάτι.

Η βουνοπλαγιά σήμερα που θα ορειβατήσουμε είναι σχετικά ήπια και πολύ δασωμένη. Λύκοι, ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες, σκίουροι, αγριόγατοι και η καφετιά αρκούδα. Αετοί, γεράκια και μπούφοι. Στο βουνό βρέθηκαν κοιτάσματα χρωμίτη.

Ένα από τα πιο δασωμένα βουνά της Ελλάδος και αυτό γρήγορα το αντιλαμβάνεσαι όταν βρεθείς στην αγκαλιά του. Η χαμηλή βλάστηση του βουνού διαθέτει πλούσιο τσάι, σαλέπι και πολλές άγριες τριανταφυλλιές. Το νερό είναι παντού. Ρέματα, ποτάμια, καταρράκτες και βάθρες.

Μονοπάτι συνεχώς ανηφορικό. Μπροστά μας ξεπροβάλλουν απάτητες κορφές, φαράγγια, βράχοι απόκρημνοι, προσπερνάμε ατέλειωτα μυστηριακά δάση γεμάτα ζωή.

Οδοιπορούμε για περισσότερο από μια ώρα. Φθάσαμε σε ξέφωτο. Η θέα από εδώ ψηλά μας κόβει την ανάσα, μας ανοίγει ένα παράθυρο γαλήνιο με πανύψηλες καταπράσινες κορφές.

Συνεχίζουμε…..

Μετά από πορεία 2 ωρών η κορυφή Προφήτης Ηλίας, ο Αηλιάς ορθώνεται μπροστά μας. Πρέπει τώρα να διαβούμε τον πέτρινο όγκο ανεβαίνοντας τη μεταλλική σκάλα και οι 5 φίλοι ορειβάτες.

Από εδώ η ομορφιά της κορυφής πανοραμική, γοητευτική, μεγαλειώδης.

Αυτή είναι η εικόνα που μας ξεκουράζει, θαυμάζουμε τον πανέμορφο πίνακα που τόσο απλόχερα μας δίνει η αθάνατη φύση.

Η κατάβαση ακόμη πιο συναρπαστική πιο δύσκολη. Ακούμε το αέναο βουητό του αέρα.

Η μέρα προχωρεί μέσα από δέντρα, από ανθισμένα αγριολούλουδα, από τρεχούμενα νερά και κελαηδήματα πουλιών.

Η επιστροφή μας σημαδεύτηκε από πέτρινους κορμούς, πυκνά δάση οξιάς σε απότομες πλαγιές και θεόρατους γκρεμούς που μας προκαλούν δέος και θαυμασμό. Μεσημέρι και η ώρα περνά ευχάριστα.

Φθάσαμε στα αυτοκίνητα.

Επιστροφή στη Βέροια το απομεσήμερο.

Σήμερα η ορειβασία ήταν ένα ταξίδι που ξύπνησε τις αισθήσεις μας!

Για τους Ορειβάτες Βέροιας

Τσιαμούρας Νικόλαος