Ο αδελφός του Μιχάλη -Κωνσταντίνος Μανιαδάκης. Υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας επί διδακτορίας Ι. Μεταξά. Γράφει ο Γ.-Ξ. Τροχόπουλος

Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης ήταν εθνικιστής αξιωματικός του στρατού ξηράς με τον βαθμό του Αν/χη του Μηχανικού, μετέπειτα ελεύθερου επαγγελματία, λόγω παραίτησης.

Υπήρξε Υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και είχε στη δικαιοδοσία του τη Βασιλική Χωροφυλακή, την Αστυνομία Πόλεων , την Πυροσβεστική, την Διεύθυνση Μεταναστεύσεως και διαβατηρίων του Υπουργείου Εσωτερικών, ενώ είχε και την ευθύνη για την καταπολέμηση του Κομμουνισμού.

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1936 πέτυχε τη σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη, τότε γενικού γραμματέα της Κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ. Είχε την έμπνευση και προχώρησε στη δημιουργία πλαστής «Προσωρινής Διοίκησης» του ΚΚΕ η οποία ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο των αρχών ασφαλείας, καθώς και στην καθημερινή πλαστή έκδοση της εφημερίδος ‘Ριζοσπάστης’, ενώ συνομιλούσε με την Κομμουνιστική Διεθνή μέσω της «Προσωρινής Διοίκησης», αποτελώντας ουσιαστικά τον «αρχηγό» του παράνομου ΚΚΕ. Ο ίδιος ο Μανιαδάκης έλεγε ειρωνικά: «…Είμεθα το μόνο κράτος εις τον κόσμον, εις το οποίον επετεύχθη ο υπουργός της Ασφαλείας να είναι συγχρόνως και ο καθοδηγητής της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ. και ο ‘Ριζοσπάστης’, τον οποίον εξέδιδε το υπουργείον Ασφαλείας, να αναγνωρισθή από τον Ζαχαριάδην ως το γνήσιον όργανον του Κόμματος…».

Με την πάροδο του χρόνου το δίκτυο των πληροφοριοδοτών του Μανιαδάκη κάλυπτε όλη την Ελλάδα και έτσι κάθε πρόσωπο για το οποίο υπήρχε υπόνοια ότι δεν είναι πιστό στο καθεστώς, εκτοπιζόταν σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση, όπως καταλαβαίνει κανείς, να γίνουν διαδηλώσεις εκείνη την εποχή, ούτε και ανάγκη να ψηφιστεί νόμος εναντίων των διαδηλώσεων, όπως σήμερα.

Η δήλωση μετανοίας που υπέγραφε ένας κρατούμενος για να απελευθερωθεί και με την οποία αποκήρυττε την ιδεολογία του, ήταν εφεύρεση του Μανιαδάκη και φυσικά για την απόσπαση αυτών των δηλώσεων χρησιμοποιούσαν την αναγκαστική πόση ρετσινόλαδου και εξαναγκασμό των κρατουμένων να βάζουν τα γυμνά πόδια τους πάνω σε πάγο. Έτσι του έμεινε το παρατσούκλι «υπουργός του ρετσινόλαδου».

Για την πολιτική του καριέρα εφάρμοσε την παροιμία «με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω», που με την κατάλληλη επικαιροποίηση μπορεί ο καθένας να βγάλει συμπεράσματα για την καριέρα σημερινού πολιτικού προσώπου.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Υφυπουργός δημοσίας ασφαλείας επί Μεταξά, μετά τον θάνατο του οποίου παρέμεινε ως υφυπουργός στην κυβέρνηση Κορυζή μέχρι τις 20 Απριλίου του 1941, οπότε σχηματίστηκε η κυβέρνηση του Τσουδερού, όπου διατηρώντας το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου ασφαλείας ανέλαβε και υπουργός εσωτερικών. Το Μάιο του 1941 η κυβέρνηση του Τσουδερού μαζί με τη βασιλική οικογένεια έφυγε από την Ελλάδα στην Αίγυπτο και ο Μανιαδάκης τους ακολούθησε. Εκεί όμως αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 2 Μαΐου του ’41, λόγω δημιουργίας κλίματος δυσφορίας προς εκείνους τους υπουργούς που συμμετείχαν στη δικτατορία του Μεταξά. Μετέβη στην Αργεντινή ως επόπτης των Ελληνικών Πρεσβειών της Λατινικής Αμερικής μέχρι τον Αύγουστο του 1949 οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα.

Εξελέγη βουλευτής Κορινθίας το 1950 αλλά από το ’51 έως το ’58 έμεινε εκτός Βουλής οπότε και εξελέγη βουλευτής υπό τη σημαία της ΕΡΕ του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1958 το 1961 και το 1964. Υπήρξε σύμβουλος του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Πέθανε τον Φλεβάρη του 1972.

Είχε αδελφό τον Μιχάλη Μανιαδάκη, αξιωματικό της Αεροπορίας.

Γ.-Ξ. Τροχόπουλος