Ένα καταπράσινο τοπίο της ημαθιώτικης φύσης μάς καλωσορίζει. Γεμάτο γοητεία μέσα στο φωτεινό γεμάτο μυστήριο χρώμα της γης και του ορίζοντα. Μέσα στην απέραντη σιωπή πήραμε το μονοπάτι, εμείς και κανείς άλλος, μόνο το τραγούδι των πουλιών.

Ξεκινήσαμε χωρίς βιασύνη από την Ελιά Κυριακή πρωί στις 7+30 για ορειβασία κοντά στη γειτονιά μας στην περιοχή του Ξηρολίβαδου.

Ανεβαίνουμε τον φιδωτό δρόμο, δρόμος πνιγμένος στην κυριολεξία από καταπράσινες οξιές και άλλα δέντρα, σε ένα αιώνιο αγκάλιασμα.

Μετά από μια διαδρομή 30 λεπτών φθάσαμε στο Ξηρολίβαδο.

Φορτισμένη η πλαγιά του χωριού από την ιστορία μας υποδέχεται μέσα στο Κυριακάτικο πρωινό, έρημο από κίνηση και ανθρώπους.

Τα τελευταία χρόνια έχουν χτιστεί και μερικά πέτρινα σπίτια σημάδι ευημερίας. Παλιά έχτιζαν τις πέτρες γιατί μόνο πέτρες είχαν, τις έκοβαν, τις μετέφεραν με μουλάρια, σιγά – σιγά τις πελεκούσαν και όταν είχε καλό καιρό την άνοιξη και τα καλοκαίρια συνέχιζαν το κτίσιμο.

Σε γνωστό έγγραφο του τουρκικού ιεροδικείου της Βέροιας το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640.

Οι Τούρκοι περιστασιακά το αποκαλούσαν Ουζούντζιοβα ή και Άνω Ουζουντζά. Ο περίφημος Γάλλος περιηγητής Μπουκαμβίλ που πέρασε από το τότε κατεστραμμένο χωριό το 1806 αναφέρεται για το όρος Ξηρολίβαδο και για το χωριό που ήταν κτισμένο σε μια κοιλάδα 4 λευγών κατοικημένο από Τούρκους κονιάρηδες. Το χωριό με το ίδιο όνομα αναφέρεται και σε δημοτικά τραγούδια, όπως σε ένα που εξιστορεί εκστρατεία του περίφημου Νικοτσάρα.

Οι κάτοικοι συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821.

Σπουδαίος αγωνιστής ήταν ο Απόστολος ( Λιόλιος) Ξηρολιβαδιώτης γαμπρός του Μάρκου Μπότσαρη καθώς παντρεύτηκε την αδελφή του Δέσπω.

Μετά την καταστροφή της Νάουσας το 1822, τα στρατεύματα του Εμπού Λουμπούτ, επιδόθηκαν σε συστηματική καταστροφή των χωριών του Βερμίου μεταξύ των οποίων και το Ξηρολίβαδο. Όσοι γλίτωσαν από τον άγριο θάνατο σύρθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.

Έτσι όταν οι πρόγονοι των σημερινών βλαχόφωνων κατοίκων εγκαταστάθηκαν στο Ξηρολίβαδο, ο παλιότερος οικισμός ήταν έρημος και ερειπωμένος. Το όνομα Ξηρολίβαδο διατήρησαν και οι κτηνοτρόφοι μετά την εγκατάσταση τους στο Βέρμιο, προερχόμενοι από τα βλαχοχώρια της Πίνδου.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα, μια ομορφιά μια ησυχία μας τύλιξε.

Ένας καταπράσινος πίνακας σαν από ταινία ξεπροβάλλει μπρος τα μάτια μας.

Στην καρδιά αυτού του σκηνικού η σκηνοθέτης φύση φιλοτέχνησε για αιώνες τώρα ένα απίθανο ζωγραφικό πίνακα με εικόνες και αισθήσεις.

Μάρτυρες αυτής της πανέμορφης σκηνής συνεχίζουμε μαγεμένοι να οδοιπορούμε . Η φύση είναι εδώ άκου τον ψίθυρο της….!

Με το που αφήσαμε τα αυτοκίνητα το τοπίο καταπράσινο και χωρίς να το καταλάβουμε γρήγορα βρεθήκαμε μέσα σε πυκνό δάσος. Μονοπάτι πλημμυρισμένο από τη δροσιά της νύχτας ορειβατούμε απαλά σε αυτή την ηρεμία της φύσης.

Το μονοπάτι ανεβαίνει ομαλά μέσα από δάσος πεύκων, πεσμένα φύλλα και απόλυτη ησυχία.

Μια κουκουβάγια, φωλιασμένη στο βαθούλωμα του κορμού μιας γέρικης οξιάς – έβγαζε που και που κάποια πένθιμη κραυγή, σα να θρηνούσε τη νύχτα που έφυγε.

Η εικόνα που απλώνεται γύρω μας διαφέρει ελάχιστα από τους πρώτους οδοιπόρους βλάχους που ήρθαν από τα Γρεβενά το 1840.

Σταματώ, αφουγκράζομαι την ησυχία του δάσους. Μόλις που ακούγεται ο αέρας, σβήνω την αναπνοή μου, χαλαρώνω το σώμα και τις αισθήσεις μου και αφήνομαι. έστω για λίγα λεπτά.

Ορειβατούμε στην ομαλή βουνοπλαγιά σε δασικό δρόμο, βαθιές ανάσες βήματα αργά.

Συνεχίζουμε σε δασικό δρόμο.

Η ώρα περνά γρήγορα στην αγκαλιά της γοητευτικής φύσης. Χρώματα ζωντανά σκιές που αλλάζουν κάθε στιγμή, δεν μας αφήνουν περιθώρια να αναλογιστούμε τα προβλήματα και τις έννοιες της καθημερινότητας. Τώρα μονοπάτι ανηφορικό μόνοι εμείς και η ησυχία του δάσους, πεύκα και οξιές.

Οδοιπορούμε για περισσότερο από 30 λεπτά της ώρας, φτάσαμε σε σταυροδρόμι, σε ξέφωτο γυμνό από δένδρα, μόνο χαμηλή βλάστηση και θάμνοι.

Πήραμε το μονοπάτι αριστερά και αμέσως περνάμε απέναντι στην βουνοπλαγιά που έχει πορεία προς την κορυφή, συνεχίζουμε σε γυμνή ανηφορική πλαγιά, ορειβατούμε δίπλα και μέσα από τις κατάφυτες πλαγιές του.

Με τη συνοδεία κάποιων πουλιών συνεχίζουμε. Οι ακτίνες του ήλιου που απλώνονται παντού και σκεπάζουν με τα φωτεινά τους χρώματα τα πάντα τριγύρω μας δημιουργούν ένα αίσθημα αισιοδοξίας.

Πήραμε την βουνοπλαγιά με και χωρίς καθόλου ορειβατικά σημάδια, δεκάδες κοχύλια –σαλιγκάρια του βουνού στην πρωινή δροσιά μαζί με αγριόχορτα μας καλωσορίζουν.

Μετά από μια επίμονη και επίπονη ανηφορική διαδρομή φθάσαμε στην κορυφή,

Από εδώ ψηλά θέα απεριόριστη.

Τριγύρω μας οι άλλες βουνοκορφές.

Το τραγούδι του κούκου μας οδηγεί απαλά στο μονοπάτι της επιστροφής, η επιστροφή γίνεται από την ίδια πλευρά της βουνοπλαγιάς. Μέσα από πυκνό δάσος πεύκων απέραντης δροσιάς συνεχίζουμε την κατάβαση.

Γαυγίσματα και μυρωδιές από αιγοπρόβατα το δροσερό νερό στην ποτίστρα για τα ζώα μας αναζωογονεί, μας δροσίζει, μας παίρνει τον ιδρώτα και την κούραση της διαδρομής

Ο γυρισμός τώρα γίνεται από τον δασικό δρόμο.

Ο ήλιος μας ακολουθεί λαμπερός, ζέσταινε μεσουρανώντας τα πρόσωπα των ορειβατών.

Δεκάδες πουλιά συνεχίζουν αδιάκοπα τη μελωδία τους. Τα αγριολούλουδα μας χαρίζουν συναισθήματα χαράς και μας υπενθυμίζουν ότι το Φθινόπωρο είναι ακόμη εδώ.

Μαγευτική η σημερινή μας περιπλάνηση σαν μηχανή που σε οδηγεί πίσω στο χρόνο, στην εποχή που το Ξηρολίβαδο ήταν σταυροδρόμι καραβανιών .

Η φύση είναι εδώ αφιερώστε της λίγο χρόνο για να ακούσετε τον ψίθυρο της όλες τις ώρες της ημέρας.

Επιστροφή στην τσιμεντένια πόλη, μεσημέρι και τα καφέ της πόλης γεμάτα από κόσμο.

Για τους Ορειβάτες Βέροιας

Τσιαμούρας Νικόλαος