Νεμέρτσικα, Δούσκο ή Μερόπη. Ένα βουνό στην άκρη της Ελλάδας, ορατό σαν ένας όγκος γρανίτη, απόκρημνο και γοητευτικό, όνειρο για κάθε Έλληνα ορειβάτη, δεμένο με πολλά συναισθήματα που αγγίζουν την ψυχή αλλά και το πληγωμένο παρελθόν της πατρίδας μας.

Η Νεμέτρσικα είναι στον Νομό Ιωαννίνων, στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, στο δήμο Πωγωνίου. Από την άλλη μεριά του βουνού βρίσκονται πολλά χωριά της Βορείου Ηπείρου με ρίζες και ισχυρούς δεσμούς.

Η ψηλότερη κορυφή το Παπίγκι ή Στρακαβέτσι βρίσκεται στην Αλβανικό τμήμα στα 2485 μέτρα υψόμετρο, μεταξύ Αργυρόκαστρου και Πρεμετής , ενώ η ψηλότερη κορυφή επί Ελληνικού εδάφους είναι η Μερόπη στα 2207 μέτρα υψόμετρο. Το βουνό χαρακτηρίζεται από απότομους βράχους , μεγάλα βάραθρα, σάρες και «Καζάνια» μεγαλύτερα ίσως και από του Ολύμπου.

Τρείς Ναουσαίοι ορειβάτες ανέβηκαν στην Νεμέρτσικα κάνοντας 7 κορφές της με αποκορύφωμα την ψηλότερη κορφή της.

Οι Γιώργος Καισαρίδης, Κώστας Μάϊνος και Θωμάς Μητσκόπουλος ξεκίνησαν νύχτα ακόμα από το χωριό Δρυμάδες . Η πορεία ξεκίνησε πολύ νωρίς μια και μετά τα πρώτα εκατό μέτρα υψομετρικής το βουνό είναι γυμνό και η ζέστη κάνει ακόμα πιο δύσκολη την προσπάθεια . Η προσέγγιση των κορυφών είναι επίπονη γιατί πέρα από «γιδόστρατες» δεν υπάρχουν μονοπάτια , ενώ τα τριβόλια , τα αγκάθια και η κινητή πέτρα είναι άλλος ένας παράγοντας που λαμβάνεται υπόψην.

Μία ώρα και 15 λεπτά μετά οι ορειβάτες συναντούν την Πυραμίδα των συνόρων και λίγο αργότερα ενώ χάραζει για τα καλά ,την πρώτη σειρά Αλβανικών πολυβολείων . Η ανάβαση για την κορυφογραμμή συνεχίζει να είναι απότομη ενώ η σκέψη βλέποντας το τραχύ ορεινό ανάγλυφο θυμάται τις ψυχές των παλικαριών μας που ξεψύχησαν εκεί δίνοντας ότι είχαν για την πατρίδα και τα ιδανικά στον πόλεμο του 1940.

Ο αυχένας του βουνού μαγεύει, γοητεύει αλλά και φοβίζει ταυτόχρονα , ενώ μαθαίνει στον άνθρωπο πόσο μικρός είναι. Απίστευτα βάραθρα , κόψεις και γκρέμια . Στην κορυφή «Μάγια Φάνια» οι ορειβάτες βλέπουν από την μία την Μερόπη ενώ από την άλλη μεριά το Παπίγκι και γύρω απίστευτες εικόνες από τον Γράμμο , την Τύμφη , την Τραπεζίτσα , τα όρη Λεσκοβικείου και τα βουνά της Αλβανίας. Πέντε ώρες μετά και ενώ τεράστια κοπάδια από πρόβατα και γίδια βόσκουν και δροσίζονται σε διάσπαρτες «Λούτσες» του βουνού φαίνεται το Παπίγκι. Η ομάδα πρέπει να κάνει ένα μεγάλο κατέβασμα ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια και πολλά σκυλιά φύλακες των κοπαδιών . Η τελική ανάβαση γίνεται με χειρουργική ακρίβεια αλλά και με σωστή διαχείριση δυνάμεων γιατί η κλίση είναι απαγορευτική και το τερέν άκρως ολισθηρό. Παπίγκι 2485 μέτρα ,με θέα το Αργυρόκαστρο από την μία πλευρά και την Πρεμετή από την άλλη. Η επιστροφή μετά την κορυφή μεγάλη με υψηλότερες θερμοκρασίες και άλλη μια ανάβαση μετά την λούτσα στα ριζά της κορφής . ‘Έντεκα σχεδόν ώρες πορείας , είκοσι τρία χιλιόμετρα και 2040 μέτρα θετικής υψομετρικής διαφοράς.

Μία ορειβατική διαδρομή άκρως απαιτητική, με εικόνες και συναισθήματα πέρα από κάθε προσδοκία , ένα κομμάτι Γής που δεν κατακτιέται εύκολα και ο κάματος αποζημιώνεται έστω για λίγο με άκρως ποιοτικό χρόνο, τόσο λίγο στο κοσμικό γίγνεσθαι μα τόσο πολύτιμο στην ανθρώπινη ζωή.

Γιώργος Καισαρίδης