Δυστυχώς, η συναίνεση απαιτεί κοινωνίες με κουλτούρα συνεργασίας

Ένα μεγάλο και δυσεπίλυτο στοίχημα είναι ο τρόπος λειτουργίας των νέων δημάρχων, στην αναζήτηση των απαραίτητων συμμαχιών και συναινέσεων ενόψει της νέας τετραετίας. Ο ‘Κλεισθένης’ είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί σε κοινωνίες που έχουν έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών, όπως η ελληνική. Η δε υποχρεωτικότητα που επιβάλλει στις συνεργασίες, σε έναν μεγάλο βαθμό νομιμοποιεί-επισημοποιεί τη συναλλαγή. Με την κοινωνία να μην είναι έτοιμη να το δεχτεί, ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Η συμπλήρωση πλειοψηφιών με αυστηρώς αριθμητικά κριτήρια μετά από ανταλλαγές καρεκλών και αντιμισθίες (ήδη ακούγονται τα πρώτα σενάρια παντού), είναι μια φθηνή πρακτική, που ούτε στο παρελθόν έφερε αποτέλεσμα, εντός και εκτός πλειοψηφικών και μη ομάδων. Ίσα ίσα προκάλεσε μύρια προβλήματα.

Η έννοια της συναίνεσης στην πολιτική έχει πρωτίστως αισθητική αξία. Πρέπει να εστιάζει στη στήριξη των ενεργειών της όποιας εκλεγμένης διοίκησης, μετά από ενημέρωση και συνεργασία της με όλες τις παρατάξεις και τους φορείς. Συναίνεση είναι η καλή πίστη και καλή προαίρεση ένθεν κακείθεν, στο πνεύμα της εξυπηρέτησης του κοινού οφέλους. Η δε διαφωνία πρέπει να εδράζεται στη βάση επιχειρημάτων, κι όχι φαινομένων εκδίκησης ή εξυπηρέτησης πολιτικού οφέλους, καθόλου άγνωστα τα τελευταία χρόνια.

Μπορούμε να συναινέσουμε για το κοινό καλό; Είμαστε σε καλό δρόμο. Παραμένουμε δέσμιοι των παθών και των λαθών μας; Θα το βρούμε ξανά μπροστά μας, σε βάρος της προόδου.

Ιδεολόγημα με απολύτως στρεβλό και θεωρητικό υπόβαθρο λοιπόν, κατά την άποψή μας, το νομοσχέδιο ‘Κλεισθένης’, θα εντείνει νομίζουμε σε μέγιστο βαθμό τα φαινόμενα τα οποία καλείται να αποτρέψει.