Ό,τι απέμεινε από το σπιτικό μας στην Κατράνιτσα. Του Γιώργου Ρότζιου

Κάθε που πλησιάζει η 28η θυμάμαι… Γι’ αυτό είναι άλλωστε οι γιορτές, για να θυμόμαστε… Ένα ΟΧΙ, μια Αντίσταση, μια Κατοχή. Λέξεις, Ιδέες, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει να διηγηθεί την ιστορία του και είναι αυτή η ιστορία του κάθε σπιτιού που, σαν κομμάτι από παζλ, συνθέτει μια σφαιρική απεικόνιση της ιστορικής πραγματικότητας.

Κάθε τέτοιες μέρες, λοιπόν, κι ενώ θυμόμαστε το Έπος του ’40, βγάζω από το εικονοστάσι μας έναν κατάμαυρο μεταλλικό σταυρό. «Ό,τι απέμεινε από το σπιτικό μας στην Κατράνιτσα!», θυμάμαι τον παππού μου να λέει.

Τον κρατώ στα χέρια μου, τον περιεργάζομαι, τον κοιτώ…Μαζί με αυτόν βλέπω το παππού μου και τις αδερφές του, φαντάζομαι το σπίτι μας στο χωριό…πριν καεί, κάνω εικόνα τον ‘Μούρτζο’, τον σκύλο μας που έμεινε στην Κατράνιτσα να φυλάει αποκαΐδια, όταν οι δικοί μας έφυγαν, και κάνω εικόνα όσα μου διηγήθηκαν σαν παραμύθι.

Ένας σταυρός είναι, που έμελλε όμως εκτός των Παθών του Χριστού μας, η όψη του να μου θυμίζει και τα Πάθη της οικογένειάς μου που το ’44 ξεσπιτώθηκε, έχασε τα πάντα και βρέθηκε στην αγκαλιά της Νάουσας που ξέρει κι από ολοκαυτώματα, ξέρει και να επουλώνει πληγές.

Το ΟΧΙ που γιορτάζουμε αυτές τις μέρες είναι μια λέξη. Από μόνη της δε θα έλεγε τίποτα, ‘ντυμένη’ όμως με τον ηρωισμό στην Αλβανία και στα οχυρά, ‘ντυμένη’ με τους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης, ‘ντυμένη’ με τις στάχτες και τους νεκρούς μας στην Κατοχή, αποκτά άλλο νόημα. Και μας φέρνει προ του χρέους μας για τους αγώνες που θα δώσουμε.

Γιατί νομίζω πως θα χρειαστεί να δώσουμε αγώνες. Ίσως και για τα αυτονόητα. Την Ελληνική μας Μακεδονία, την παράδοση, την ιστορία και το όνομα μας.

Ελπίζω, πως αν χρειαστεί να απαντήσουμε σε όσους επιβουλεύονται κάτι από αυτά, η απάντηση μας θα ‘ναι κοινή με αυτή των προγόνων μας. «ΟΧΙ!»

Γιώργος Ρότζιος