Ένα ταξίδι, μια διαδρομή, μια ορειβασία, μια απόδραση τόσο κοντά από την πόλη και τόσο μακριά!

Το βουνό ασκεί πάνω μας μια μυστική έλξη, ψιθυριστά μας γνέφει να διαβούμε τη ράχη του και να ανεβούμε στην κορφή του.

Φύγαμε από τη Βέροια κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό 5 φίλοι ορειβάτες. 8+20 ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου με κατεύθυνση την Καστανιά και την Παναγία Σουμελά.

Μετά από εικοσιπέντε λεπτά διαδρομής μέσα από αλλεπάλληλες στροφές και ανηφορικά περάσματα ξεπροβάλλει μπροστά μας η Καστανιά.

Το χωριό χαμένο στην κυριολεξία σε δάσος από καστανιές, μας υποδέχεται με συννεφιά και μια ξεχωριστή ηρεμία.

Η μονή Παναγία Σουμελά ήταν ένα πασίγνωστο χριστιανικό μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο για 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.

Μέχρι το 1922 υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης των Ποντίων στην Τουρκία των Οθωμανών,

Το 1951 ο Κρωμναίος οραματιστής Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της νέας Παναγίας Σουμελά εδώ στις πλαγιές του Βερμίου.

Να΄μαστε τώρα με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα, έτοιμοι για αναχώρηση. Μπήκαμε στη σιωπηλή γοητεία του δάσους. To βουνό μάς υποδέχθηκε με εικόνες Φθινοπωρινές, παρότι Άνοιξη και Μάρτιος μήνας.

Το μονοπάτι μάς καλωσορίζει άγριο και ατίθασο με υγρασία και δεκάδες εκατοντάδες φύλλα πεσμένα στη γη.

Μπήκαμε στο δάσος.

Μια ησυχία πλανιέται τριγύρω και σκεπάζει ανθρώπους και δένδρα σαν άχρωμη παραμυθένια ομίχλη.

Τα δένδρα αέρινα, καταπράσινα, παραδίδονται στο απλό αεράκι του πρωινού.

Αγριολούλουδα μας περιτριγυρίζουν, ένας χρωματιστός καμβάς με λογής – λογής λουλούδια του βουνού μας καλωσορίζουν .

Η ομίχλη και η βροχή κάνουν το τοπίο ειδυλλιακό για εμάς, στις γύρω κοιλάδες όμως η ζωή για τα ζώα του δάσους είναι πολύ σκληρή.

Όλα τα δένδρα και τα κλαδιά φορτωμένα με τα υπέροχα χρώματα της Άνοιξης. Το βαθύ πράσινο της οξιάς και το δροσερό πράσινο των θάμνων.

Μοιραζόμαστε την ξεχωριστή μυρωδιά της φύσης και γύρω μας να πλημμυρίζουν δεκάδες χρώματα της φύσης.

Συνεχίζουμε μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος οξιάς με οργιώδη βλάστηση.

Το ξεχασμένο τοπίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό καθώς μικτά δάση βελανιδιάς καστανιάς και ελάτης είναι βυθισμένα στη σιωπή τους.

Η συννεφιά μας κρατά για αρκετά λεπτά της ώρας συντροφιά.

Ανηφορίζουμε σε πετρώδες μονοπάτι, μια παράξενη γοητεία γεμάτη μυστήριο μας τυλίγει, τώρα το τοπίο αγριεύει. Η άγρια ομορφιά του ανοιξιάτικου τοπίου μας ταξιδεύει.

Βαδίζουμε σε δασικό δρόμο. Μαύρα σύννεφα κυριαρχούν παντού. Η ομίχλη καλά κρατεί. Πλησιάζουμε προς την κορυφή.

Η ομίχλη μάς συντροφεύει καθώς ανηφορίζουμε προς την κορυφή.

Τελευταία ανάβαση και η κορυφή μας καλωσορίζει γαλήνια.

Δεν μπορούμε να θαυμάσουμε και να χαρούμε την ομορφιά τριγύρω λόγω της πυκνής ομίχλης.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από άλλη διαδρομή, μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη του βουνού.

Τώρα τοπίο ολότελα γυμνό, άγονο, σκληρό πετρώδες.

Λίγο πριν ξαναμπούμε στο δάσος με τις οξιές μια υποψία βροχής μας κρατά συντροφιά για κάποια λεπτά της ώρας.

Επιστροφή…..

Ο ήλιος ξεπροβάλλει ολόκληρος και τυλιγμένος σε αραιά σύννεφα πάνω σε αυτή τη μαγική φύση.

Τα σπουργίτια και οι σπίνοι και τόσα άλλα πουλιά μας συντροφεύουν με το γλυκό τραγούδι τους.

Αφήνουμε πίσω μας το θρόισμα των δένδρων, το σφύριγμα του ανέμου και κατηφορίζουμε τον δασικό δρόμο που μας οδηγεί στα αυτοκίνητα.

Με το πέταγμα των ξαφνιασμένων πουλιών φθάσαμε στα αυτοκίνητα. Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.

Μετά από κάθε ορειβασία μετά από κάθε εξόρμηση, πάντα έχεις να μάθεις κάτι καινούριο, να ανακαλύψεις κάτι ιδιαίτερο και να συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλη ανάγκη και υποχρέωση έχουμε όλοι μας να διατηρήσουμε αυτή την ομορφιά.

Αφήνουμε πίσω μας το βουνό που και σήμερα μας χάρισε απλόχερα συγκινήσεις.

Συγχαρητήρια σε όλους εμάς.

Για τους Ορειβάτες Βέροιας

Τσιαμούρας Νικόλαος