Ορειβάτες Βέροιας. Στις κορυφές ‘Χαμίτης’ και ‘Τσανακτσή’ του Βερμίου

Ένα τοπίο μαγευτικό, ολόλευκο, ξετυλίγεται μπρος τα μάτια μας, με αρχέγονα δάση, δρύες, οξιές, πεύκα και έλατα.

Η ψυχή σου αφήνεται στα δίχτυα αυτής της πανέμορφης φύσης, πως να εκφραστείς πώς να μπορέσεις να χωρέσεις στις λέξεις αυτό το θαύμα της φύσης;

Φύγαμε από τη Βέροια στις 7 και 30 προορισμός η πόλη της Νάουσας και το χιονοδρομικό κέντρο 3-5 Πηγάδια.

Εκτεταμένα ερείπια στην περιοχή των γειτονικών χωριών ενισχύουν την εκδοχή ότι εδώ στον χώρο αναπτύχθηκε μια σημαντική πόλη της αρχαιότητας, σύμφωνα με τις απόψεις των αρχαιολόγων , ήταν η Μίεζα.

Τα τρία παιδιά του μυθικού βασιλιά Βέρη έδωσαν τα ονόματα τους στις δυο σημαντικές πόλεις της Ημαθίας, Βέροια και Μίεζα, ενώ ο γιος του Όλγανος μεταμορφώθηκε σε ποτάμιο Θεό.

Η προτομή του ανακαλύφθηκε τυχαία στην περιοχή του Κοπανού και χρονολογείται στο 2ο π. Χ. αιώνα.

Προσπερνάμε τη Νάουσα. Κατοικήθηκε από τα αρχαιότατα χρόνια από τους Βρίγες , που μετανάστευσαν από την Ασία στην Ευρώπη πριν ακόμη από τον Τρωικό πόλεμο.

Ο πρωινός ήλιος που απλώνεται μπροστά μας προσθέτει μια πινελιά στην πόλη, κάνοντας όλα τα χρώματα φωτεινά.

Το όρος Βέρμιο είναι κατάφυτο, στους πρόποδες με καστανιές, ανεβαίνοντας ψηλότερα δρυς και οξιές, ενώ στην κορυφή πεύκα και έλατα .

Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για να περιγράψουν την αίσθηση του Χειμώνα, ήρθε και φέτος .

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου μόλις περάσαμε ένα περιφραγμένο κτήμα γεμάτο αμυγδαλιές .

Η αμυγδαλιά είναι φυτό της τάξης των ροδανθών , ευδοκιμεί σε μέρη στεγνά και προσήλια, προφυλαγμένα από ανοιξιάτικους παγετούς .

Η πρώιμη άνθηση είναι ΄΄προάγγελος της άνοιξης ΄΄σύμφωνα με τον Θεόφραστο.

Στα παράλια της Μ. Ασίας λεγόταν ‘αθασία’.

Οι αρχαίοι, Εύπολις (αρχαίος Έλληνας κωμωδιογράφος) και ο Φρύνιχος (τραγικός ποιητής της αρχαιότητας, 5ος αιώνας π.Χ.) θεωρούσαν κάλλιστα τα αμύγδαλα της Νάξου και της Χίου.

Παντού τρεχούμενα νερά που αναβλύζουν στις πλαγιές και το στέλνουν με χίλιους τρόπους κάτω στον κάμπο.

Λουλούδια του βουνού και του δάσους κάνουν την εμφάνιση τους.

Σαν από σκηνικό θεάτρου το χιονοδρομικό που λειτουργεί σήμερα για τους σκιέρ, με αρκετό φρέσκο χιόνι.

Προετοιμασία για πορεία και ορειβασία. Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου όλα έχουν μια διαφάνεια και μια λεπτότητα. Η ψυχή σου αφήνεται στα δίχτυα της πανέμορφης φύσης, παντού κυριαρχεί μια τάξη, βουνά, λιβάδια, χαράδρες, πευκόφυτα δάση.

Οι εικόνες γίνονται αέρινες…

Με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα η πορεία αρχίζει.

Οδοιπορούμε τώρα δίπλα από την καρέκλα των σκιέρ. Μπήκαμε στο μονοπάτι, χιονισμένο πανέμορφο.

Καλά σημαδεμένο, περιβάλλεται από βλάστηση, βελανιδιές, οξιές, πεύκα ψηλότερα.

Η ανάβαση αρχίζει.

Μπήκαμε στο δάσος με τις οξιές, κυρίαρχη η σιωπή. Τίποτα δεν ακούγεται μεταφορικά και κυριολεκτικά όλα μοιάζουν έρημα, η μυρωδιά του φρέσκου αέρα και της οξιάς μας ταξιδεύουν.

Γραμμές και χρώματα, το φύλλωμα των δέντρων, τα ξεχασμένα πουλιά, η μυρωδιά της γης μεθυστική.

Τρεχούμενα νερά γλυκαίνουν το αυτί σου και ο ήχος των πουλιών σε αγκαλιάζουν, οι αισθήσεις αποκτούν άλλες διαστάσεις και το βλέμμα χάνεται μέσα στο απέραντο δάσος.

Παντού το λευκό που ξεχωρίζει!

Ορειβατούμε μέσα στο δάσος, -οριστικά διάχυτη σιωπή- πώς να εκφραστείς, πώς να μπορέσεις να χωρέσεις στις λέξεις αυτό το θαύμα της φύσης.

Κάθε δέντρο είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με το δικό του μητρώο και τις μαρτυρίες των γενιών που έζησαν και πέρασαν δίπλα στον κορμό του.

Τώρα οι αισθήσεις συλλαμβάνουν αυτό τον ανεπανάληπτο θησαυρό, συνεχίζουμε… η ίδια αίσθηση η ίδια ελευθερία.

Τα χρώματα ξεπροβάλλουν μέσα από το αδιαπέραστο δάσος ,μαζί μας και μια παρέα από συμπαθητικούς σπουργίτες.

Το όνομα σπουργίτης είναι παράγωγο της μεσαιωνικής ονομασίας ‘πυργίτης’, από τη συνήθεια που έχουν να φτιάχνουν τις φωλιές τους σε πύργους και κάστρα και κατ’ επέκταση στις πόλεις, οι οποίες παλιά ήταν βέβαια περιτοιχισμένες. Με τον καιρό ο πυργίτης έγινε σπυργίτης και αργότερα σπουργίτης .Έχουν όμως και άλλα τοπικά ονόματα ,στο Μεσολόγγι τους λένε σφέντζους, στα Ανώγεια της Κρήτης κοπρίτες και σε άλλα μέρη της Κρήτης τσέλεγκους. Αξιοζήλευτη η εξυπνάδα τους και έντονη η κινητικότητα τους ιδιαίτερα την άνοιξη.

Ενώ έχουμε τόσες πληροφορίες για τους αετούς ,τους φοινικόπτερους, τους γερανούς και τις αγριόχηνες αγνοούμε τη ζωή και τις συνήθειες πουλιών που συμβιώνουν μαζί μας και τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά .

Οι ορνιθολόγοι ασχολήθηκαν ελάχιστα έως καθόλου με τη ζωή και την εθολογία των σπουργιτιών.

Εθολογία (και όχι ηθολογία όπως κακώς μεταφράζεται) είναι η επιστήμη που ασχολείται με τα ήθη δηλαδή τις συνήθειες των πουλιών και γενικότερα των ζώων.

Διαβήκαμε το δάσος και το ξέφωτο, όλες σχεδόν οι πλαγιές του βουνού ζωντανεύουν με το φως και δείχνουν αυτή τη σωματική τους διέγερση, λες και είναι όντα ζωντανά, γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές, Βόρας, Τζένα, Πάικο .

Τώρα ανάβαση, τώρα χιόνι παντού, το ένα ύψωμα διαδέχεται το άλλο, κυματιστά χωρίς τέλος τριγύρω τοπίο γυμνό από δέντρα μόνο πέτρες, βράχια και χιόνι, έδαφος σαθρό, δυσκολεύει τις κινήσεις μας .

Η παρουσία της κορυφής επιβλητική και απόκοσμη -κάτασπρη- καθώς ένας περήφανος ήλιος την καλύπτει θαρρείς και είμαστε μέσα σε ταινία, στον άρχοντα των δαχτυλιδιών και πηγαίνουμε στην Μόρντορ.

Η εικόνα της γίνεται ακόμη πιο απειλητική και απόκοσμη όσο την πλησιάζουμε.

Η μαύρη χώρα της Μόρντορ βρισκόταν ανατολικά της Γκόνταρ. Ήταν μια περιοχή σχεδόν τετραγώνου σχήματος, αποκλεισμένη από τα υπόλοιπα τμήματα της μέσης γης.

Στην κοιλάδα του Ουντούν εγκαταστάθηκε ο μάγος Σάουρον όπου χρησιμοποίησε τη μαγεία του.

Εκεί κατασκεύασε και το Ένα δαχτυλίδι.

Βρισκόμαστε στην κορυφή μετά από πορεία δυνατής δυσκολίας -λόγω του πολλού χιονιού, μια ματιά γύρω μια ματιά πέρα η φύση στον καλύτερο της εαυτό φρόντισε να τα χωρέσει όλα αρμονικά.

Συνεχίζουμε για την κορυφή Τσανακτσή!

Στο βάθος το Σινιάτσικο όρος (Άσκιο ) με τη χιονοσκεπή κορυφή του και λίγο πιο πίσω η οροσειρά της Πίνδου.

Ο Όλυμπος χιονισμένος ξεπροβάλλει και κάνει αισθητή την παρουσία του στον χώρο των ψηλών κορφών, υπάρχει μια επιθυμία στο μυαλό σου, να σταματήσει ο χρόνος.

Κάτω χαμηλά το νερό σχηματίζει ρυάκια γύρω και μέσα από το μονοπάτι.

Τα πεσμένα φύλλα -κάτω από το χιόνι- κάνουν το μονοπάτι γλιστερό. Επιστρέφοντας οι αισθήσεις θα συλλάβουν οπωσδήποτε αυτό τον θησαυρό γύρω σου, εισπνέοντας τον αέρα, αγγίζοντας το περιβάλλον, ακούγοντας τους ήχους της φύσης να χαϊδεύουν τις βαθύτερες σκέψεις σου.

Φεύγοντας νιώθεις ότι πήρες κάτι μαζί σου εικόνες και στιγμές μέσα σε μια απόλυτη ησυχία.

Για τους Ορειβάτες Βέροιας

Τσιαμούρας Νικόλαος