Αδελφοποίηση. Αξίζει; Του Στέργιου Βογιατζή*

Ακούγεται συχνά ο όρος αδελφοποίηση κυρίως μεταξύ των δημοτικών αρχών αλλά δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν τι ακριβώς είναι ή μάλλον ποια η αξία τους. Ως ορισμός θα μπορούσε να δοθεί η εξής σημασία: είναι μια μορφή συνεργασίας μεταξύ δήμων είτε εντός ενός κράτους είτε με δήμους από άλλα κράτη σε πολιτιστικό επίπεδο και όχι μόνο. Οι απαρχές τις ιδέας αυτης στην σύγχρονη ιστορία ξεκινούν από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν δύο συμμαχικές πόλεις ζήτησαν αλληλεγγύη μεταξύ τους επειδή περνούσαν τις ίδιες καταστροφές από τους βομβαρδισμούς των δυνάμεων του Άξονα. Σήμερα η αξία της αδελφοποίησης δεν τίθεται σε ζητήματα κρίσεων απαραίτητα αλλά σε ανάπτυξη της ήπιας ισχύος, τουτέστιν της προώθησης της πολιτιστικής αξίας κάθε περιοχής και χώρας. 

Ποια η σημασία της για τον Δήμο της Νάουσας;

Η Νάουσα τις τελευταίες δεκαετίες δείχνει μια σταθερά παρακμάζουσα πορεία και ταυτόχρονα μια απομόνωση όχι μόνο σε επίπεδο εξωστρέφειας με το εξωτερικό αλλά και με δήμους εντός της ελληνικής επικράτειας. Η Νάουσα ως γνωστών περνάει μια κρίση πολύ περισσότερα χρόνια από την οικονομική κρίση της Ελλάδας και σε συνδυασμό με την έλλειψη στρατηγικού σχεδιου ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού του δήμου τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Οπότε, όλα τα παραπάνω συνέβαλαν καταλυτικά στην περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης. 

Η αδελφοποίηση, κατά την άποψη μου, θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να θεραπεύσει σημαντικά τις παθογένειες του απομονωτισμού και της βαθιάς παρακμής, αλλά πρωτίστως με οργανωμένο στρατηγικό σχεδιασμό και δομημένο σε στέρεες βάσεις, που στόχο θα έχουν την εξωστρέφεια, την ανάπτυξη σχέσεων με αντίκτυπο τόσο στον πολιτισμό και στην κοινωνία όσο και στην οικονομία του τόπου. 

Ως παράδειγμα θα θέσω το μουσείο βιομηχανικής κληρονομιάς στη Νάουσα, το οποίο μπορεί να ανοίξει μια “πόρτα” για πολλά θετικά αποτελέσματα εν ευθέτω χρόνω. Μάλιστα, πριν από δύο χρόνια καθ’ ότι βρισκόμουν για πρακτική άσκηση στο ελληνικό γενικό προξενείο του Ντίσελντορφ, ξεκίνησα σε συνεργασία με το τελευταίο το ζήτημα της αδελφοποίησης με μια κοντινή πρώην βιομηχανική πόλη, το Κρεφελντ. Καθότι μέσω των επαφών που δημιούργησα με την προξενική μας αρχή, μπορέσαμε να φέρουμε σε επαφή τον Δήμο του Κρεφελντ με τον δικό μας, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα από την πλευρά της δημοτικής αρχής της Νάουσας. Βασικός άξονας συσχέτισης ήταν το παρόμοιο βιομηχανικό παρελθόν των δύο πόλεων. Η σύνδεση θα αφορούσε τόσο τα αντίστοιχα μουσεία που έχουν δημιουργηθεί στις δύο πόλεις όσο και με το πανεπιστημιακό τμήμα κλωστοϋφαντουργίας του Κρεφελντ. 

Κλείνοντας θεωρώ, πώς αυτό που έχει μεγάλη αξία και σημασία είναι η προσωπική βούληση του δήμου μας να θελήσει να κάνει κινήσεις και βήματα προς τα εμπρός αλλά με ανθρώπους που είναι καταρτισμένοι και έμπειροι στο να προσφέρουν σε αυτόν τον τόπο και όχι δρώντας επί του προσωπικού συμφέροντος ή παραμενοντας σε αδράνεια λόγω έλλειψης ικανοτήτων.

*Ο Στέργιος Βογιατζής είναι ιστορικός διεθνολόγος. Έχει σπουδάσει Ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και έχει κάνει μεταπτυχιακό στις διεθνείς σχέσεις και ευρωπαϊκές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.