Ορειβάτες Βέροιας. Στις κορυφές ‘Χαμίτης’ και ‘Τσανακτσή’ του Βερμίου

Η ψυχή σου αφήνεται στα δίχτυα της πανέμορφης φύσης, παντού κυριαρχεί μια τάξη, βουνά, λιβάδια, χαράδρες, πευκόφυτα δάση.

 Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου όλα έχουν μια διαφάνεια και μια λεπτότητα.

Οι εικόνες γίνονται αέρινες…

Φύγαμε από τη Βέροια στις 7 το πρωί, προορισμός μας το χιονοδρομικό κέντρο 3-5 Πηγάδια.

Προσπερνάμε τη Νάουσα. Κατοικήθηκε από τα αρχαιότατα χρόνια από τους Βρίγες, που μετανάστευσαν από την Ασία στην Ευρώπη πριν ακόμη από τον Τρωικό πόλεμο.

Ο ήλιος που απλώνεται μπροστά μας προσθέτει μια έντονη πινελιά στην πόλη, κάνοντας όλα τα χρώματα χρυσαφί.

Το όρος Βέρμιο είναι κατάφυτο, στους πρόποδες με καστανιές, ανεβαίνοντας ψηλότερα δρυς και οξιές, ενώ στην κορυφή πεύκα και έλατα.

Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για να περιγράψουν την αίσθηση του Φθινοπώρου.

Αναπόφευκτα, αφήνεις πίσω σου την καθημερινότητα και ξαναγεννιέσαι…

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου μόλις περάσαμε ένα περιφραγμένο κτήμα γεμάτο αμυγδαλιές.

Η αμυγδαλιά είναι φυτό της τάξης των ροδανθών, ευδοκιμεί σε μέρη στεγνά και προσήλια, προφυλαγμένα από ανοιξιάτικους παγετούς.

Η πρώιμη άνθηση είναι ‘προάγγελος της άνοιξης’, σύμφωνα με τον Θεόφραστο.

Στα παράλια της Μ. Ασίας λεγόταν αθασία. Οι αρχαίοι Εύπολις και Φρύνιχος (5ος αιώνας π.Χ. ) θεωρούσαν κάλλιστα τα αμύγδαλα της Νάξου και της Χίου.

Παντού τρεχούμενα νερά που αναβλύζουν στις πλαγιές και το στέλνουν με χίλιους τρόπους κάτω στον κάμπο.

Λουλούδια του βουνού και του δάσους κάνουν την εμφάνιση τους, πλημμύρισε ο τόπος από ευωδιαστές μυρωδιές και χρώματα, κυκλάμινα παντού!

Σαν από σκηνικό θεάτρου το χιονοδρομικό μάς υποδέχεται χωρίς καθόλου κίνηση, μόνοι εμείς, προετοιμασία για πορεία και ορειβασία.

Φορώντας φθινοπωρινά ρούχα οδοιπορούμε τώρα δίπλα από το λιφτ των σκιέρ.

Μπήκαμε στο μονοπάτι.

Καλά σημαδεμένο, περιβάλλεται από βλάστηση, βελανιδιές, οξιές, πεύκα ψηλότερα.

Η ανάβαση αρχίζει, ανηφορίζοντας όλα γύρω κατακίτρινα. Σήμερα 8 φίλοι ορειβάτες.

Μας οδηγεί ο Τοτός, ακολουθεί ο Γιάννης και όλοι εμείς οι υπόλοιποι.

Μπήκαμε στο δάσος με τις οξιές, κυρίαρχη η σιωπή. Τίποτα δεν ακούγεται μεταφορικά και κυριολεκτικά όλα μοιάζουν έρημα, η μυρωδιά του φρέσκου αέρα και της οξιάς μας ταξιδεύουν.

Γραμμές και χρώματα, το φύλλωμα των δένδρων, τα ξεχασμένα πουλιά, η μυρωδιά της γης μεθυστική. Τρεχούμενα νερά γλυκαίνουν το αυτί σου και ο ήχος των χαρούμενων πουλιών σε αγκαλιάζουν, οι αισθήσεις αποκτούν άλλες διαστάσεις και το βλέμμα χάνεται μέσα στο απέραντο δάσος.

Τώρα ο ήλιος φωτίζει τα πάντα γύρω μας.

Ορειβατούμε μέσα στο δάσος, κάθε δένδρο είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με το δικό του μητρώο και τις μαρτυρίες των γενιών που έζησαν και πέρασαν δίπλα στον κορμό του.

Τα χρώματα της Ίριδας ξεπροβάλλουν μέσα από το αδιαπέραστο δάσος, μαζί μας και μια παρέα από συμπαθητικούς σπουργίτες.

Το όνομα σπουργίτης είναι παράγωγο της μεσαιωνικής ονομασίας ‘πυργίτης’, από τη συνήθεια που έχουν να φτιάχνουν τις φωλιές τους σε πύργους και κάστρα και κατ’ επέκταση στις πόλεις, οι οποίες παλιά ήταν βέβαια περιτειχισμένες. Με τον καιρό ο πυργίτης έγινε σπυργίτης και αργότερα σπουργίτης.

Έχουν όμως και άλλα τοπικά ονόματα, στο Μεσολόγγι τους λένε σφέντζους, στα Ανώγεια της Κρήτης κοπρίτες και σε άλλα μέρη της Κρήτης τσέλεγκους. Αξιοζήλευτη η εξυπνάδα τους και έντονη η κινητικότητα τους ιδιαίτερα την Άνοιξη.

Ενώ έχουμε τόσες πληροφορίες για τους αετούς, τους φοινικόπτερους, τους γερανούς και τις αγριόχηνες αγνοούμε τη ζωή και τις συνήθειες πουλιών που συμβιώνουν μαζί μας και τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά.

Οι ορνιθολόγοι ασχολήθηκαν ελάχιστα έως καθόλου με τη ζωή και την εθολογία των σπουργιτιών.

Εθολογία (και όχι ηθολογία όπως κακώς μεταφράζεται) είναι η επιστήμη που ασχολείται με τα ήθη δηλαδή τις συνήθειες των πουλιών και γενικότερα των ζώων.

Διαβήκαμε το δάσος και το ξέφωτο.

Ένας παγωμένος αέρας μας υποδέχεται, το κρύο έντονο, φοράμε κάτι ζεστό πάνω μας και συνεχίζουμε.

Όλες σχεδόν οι πλαγιές του βουνού είναι βαμμένες με τα χρώματα του Φθινοπώρου, που ζωντανεύουν με το φως και δείχνουν αυτή τη σωματική τους διέγερση, λες και είναι όντα ζωντανά.

Τα φυλλώματα της οξιάς πήραν το χρώμα της φωτιάς. Γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές, Βόρας, Πίνοβο, Τζένα, Πάικο.

Τώρα ανάβαση, το ένα ύψωμα διαδέχεται το άλλο, κυματιστά χωρίς τέλος τριγύρω τοπίο γυμνό από δένδρα μόνο πέτρες, βράχια και έδαφος σαθρό δυσκολεύει τις κινήσεις μας.

Φθάσαμε στην κορυφή.

Στο βάθος το Σινιάτσικο όρος (Άσκιο) με τη γυμνή κορυφή του και λίγο πιο πίσω η οροσειρά της Πίνδου.

Ο Όλυμπος ξεπροβάλλει και κάνει αισθητή την παρουσία του στον χώρο των ψηλών κορφών, υπάρχει μια επιθυμία στο μυαλό σου, να σταματήσει ο χρόνος.

Συνεχίζουμε για την κορυφή Τσανακτσή.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, μεσημέρι και ένα δροσερό αεράκι μάς μιλά για το Φθινόπωρο. Σύννεφα κυνηγημένα κάτασπρα μας συνοδεύουν, ο αέρας μας ταλαιπωρεί, αλλά εμείς απτόητοι συνεχίζουμε την κατάβαση.

Κάτω χαμηλά το νερό σχηματίζει ρυάκια γύρω και μέσα από το μονοπάτι.

Τα πεσμένα φύλλα κάνουν το μονοπάτι γλιστερό.

Φθάσαμε στα αυτοκίνητα, άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.

Επιστρέφοντας… οι αισθήσεις θα συλλάβουν οπωσδήποτε αυτό τον θησαυρό γύρω σου, εισπνέοντας τον αέρα, αγγίζοντας το περιβάλλον, ακούγοντας τους ήχους της φύσης να χαϊδεύουν τις βαθύτερες σκέψεις σου, πώς να μπορέσεις να χωρέσεις στις λέξεις αυτό το θαύμα της φύσης.

Φεύγοντας νιώθεις ότι πήρες κάτι μαζί σου εικόνες και στιγμές μέσα σε μια απόλυτη ησυχία.

Για τους Ορειβάτες Βέροιας

Τσιαμούρας Νικόλαος