Κώστας Λυκοστράτης προς Τάσο Θάνο: Οι πολίτες έρχονται στο νοσοκομείο για τον θεράποντα γιατρό

Στην επιστολή του γιατρού Τάσου Θάνου, που δημοσιεύθηκε στο pena.press το περασμένο Σάββατο, απαντά ο διοικητής του νοσοκομείου Ημαθίας, Κώστας Λυκοστράτης, στο χρονολόγιό του (η επιστολή του Τάσου Θάνου εδώ: https://www.pena.press/home/ry243nd4lamkk72a6d3pfwwmsk2d7n):

"Αγαπητέ γιατρέ, τα μάτια μου βουρκώσανε, μέσα σε βαθειά συγκίνηση, με χαμόγελο, ένα αίσθημα εσωτερικής γαλήνης αλλά και ομολογουμένως απροσδόκητη αμηχανία.

Διάβασα τα λόγια σου προσεκτικά. Τι απαντά κάποιος σε αυτό? Ποια απάντηση μπορεί να είναι αρκετή? Αυτές οι σκέψεις ηχήσαν ηχηρά στα αυτιά μου.

Υποθέτω πως μόνο απλή ειλικρίνεια μπορεί να απαντήσει στην ειλικρίνεια σου. Δεν χρειάζεται λούστρο.

Αγαπητέ γιατρέ μου, Τάσο Θάνο του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών Νοσοκομείου Νάουσας, στο πιο καλά και όμορφα διακοσμημένο εστιατόριο και αν πας, με τον καλύτερο ιδιοκτήτη που τα φροντίζει όλα, με το καλύτερο service που σε ωθεί να δώσεις γενναιόδωρο φιλοδώρημα, εάν το φαγητό δεν είναι καλό δεν θα θελήσεις να ξαναπάς. Οι πολίτες έρχονται στο εστιατόριο πρώτα απ όλα για το φαγητό και τον σεφ που μαγειρεύει.

Οι πολίτες έρχονται στο νοσοκομείο για εσένα, τον θεράποντα ιατρό.

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έπρεπε να καταλάβω όταν το Υπουργείο Υγείας μου ανέθεσε τη Διοίκηση του Νοσοκομείου Νάουσας.

Ήρθα εδώ για να διοικήσω, να ηγηθώ, να οδηγήσω ένα ίδρυμα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο να παρέχει υπηρεσίες πιο αποτελεσματικά, να ανταπεξέλθει όρθιο στις απαιτήσεις της Πανδημίας, όχι για να ασκήσω τη δική μου προσωπική πολιτική στρατηγική ή σκοπιμότητες

Ήμουν εδώ για να δουλέψω εγώ για εσάς, όχι εσείς για μένα.

Αυτό συχνά απαίτησε να μην κάνω πάντα χατήρια σε κάθε ατομικό αίτημα, να είμαι αλύγιστος στον όρκο μου να πράττω πάντα προς όφελος και Διασφάλιση Δημόσιας Υγείας, πολύ συχνά απαίτησε να σπάσω αυγά και όχι να διευκολύνω ατομικές προσδοκίες, απαίτησε να προσπαθώ αλλάξω παλιές συνήθειες, ακόμα και κουλτούρες. Να βρω όχι απλά λύσεις, αλλά τις σωστές λύσεις. Η ευθύνη αυτή ήταν στις πλάτες μου.

Όπως στον εμβολιασμό, που ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει για να πάμε μπροστά, όμως αρχικά θεωρήθηκε από κάποιους κατάφορη αδικία και όλεθρος της ανθρωπότητας. Ετσι και εγώ δέχθηκα πιέσεις και προκατάληψη.

Λέξεις πολλές προς αποδόμηση των προσπαθειών μου. Σε πηγαδάκια, τηλεφωνάκια, απόπειρες διαβολής και τακτικές λασπολογίας από συνήθη ύποπτους. Η πιο γνωστή ιστορία από αρχαίων χρόνων. Ποτέ ανοιχτά, γιατί η πορεία του νοσοκομείου υπήρξε στη θητεία μου αδιαμφισβήτητα ανοδική. Κάθε φορά όμως που επέλεξα να διοικήσω όπως έπρεπε και όχι όπως βόλευε, ήρθα αντιμέτωπος.

Σε αυτά τα 2 χρόνια, θυσίασα κάθε έννοια και χροιά προσωπικής και κοινωνικής ζωής για το Νοσοκομείο και τους πολίτες. Ακόμη και όταν κερδίσαμε τα βραβεία, μια υπέροχη στιγμή για το Νοσοκομείο Ημαθίας, λίγοι έσπευσαν να δώσουν συγχαρητήρια.

Έπρεπε να σώσουμε ζωές, με ένα αόρατο εχθρό πάντα μπροστά, και "φιλικά πυρά" να χτυπάνε από πίσω. Είναι πολύ μοναχική η θέση.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα βαρύς, πολλές φορές αναρωτήθηκα αν όλο άξιζε τον κόπο.

Σε αυτό, εσύ κύριε Θάνο, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι σου, φέρετε απάντηση, και σπάτε μέσα μου κάθε απόπειρα αμφιβολίας.

Θυμάμαι στα μέσα Νοεμβρίου του 2020, ο ιός θέριζε, ο φόβος μεγάλος, η αβεβαιότητα προκαλούσε σε όλους τρόμο.

3 η ώρα τα ξημερώματα, βρέθηκα στο νοσοκομείο να γυρίζω ανάμεσα στα τμήματα μέσα στην ανησυχία μου, να ελέγξω τους χώρους, να γνωρίσω το προσωπικό, να αναγνωρίσω τυχόν αδυναμίες, να σκεφτώ λύσεις.

Λίγα μέτρα πριν τα ΤΕΠ, σε βλέπω να εξέρχεσαι από το θάλαμο βραχείας Covid. Με στολή, μάσκα, κουρασμένος, σκυμμένο το κεφάλι, τα μάτια σου στο χέρι σου που κρατούσε το φιαλίδιο.

"Μη πλησιάζετε κε Διοικητά, θετικό δείγμα, η πίεση μεγάλη απόψε, όλα θα πάνε καλά όμως", ήταν τα λόγια σου και συνέχισες το βάδην σου ατάραχος μέσα στα ΤΕΠ και βγήκες απ το πεδίο όρασής μου.

Έμεινα εκεί ακίνητος 20-30 δευτερόλεπτα, και φάνταζε αιωνιότητα. "Πώς μπορώ να είμαι αρκετός για αυτούς τους ανθρώπους που μάχονται τον αόρατο εχθρό?" αναρωτήθηκα τότε.

Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς γιατρέ μου για τον τρόπο που διοίκησα. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν πρωί ή ξημερώματα, Τρίτη ή Κυριακή, απλά να είμαι παρών.

Εσείς με χτίσατε.

Και στη συνεργασία μεταξύ μας, να είσαι σίγουρος και να θυμάσαι, η τιμή ήτανε δική μου.

Ο τρόπος που βαδίζω σε αυτόν τον δρόμο δεν θα αλλάξει, δεν έχω το δικαίωμα να απογοητεύσω μετά από αυτά που είδαμε μαζί να ξεδιπλώνονται τα τελευταία 2 χρόνια. Αν βρίσκομαι, όποτε βρίσκομαι, όπου και αν βρίσκομαι και είναι στον χώρο της υγείας, θα είμαι για το καλό του ασθενή και του επαγγελματία Υγείας πάντα, και μόνο.

Ο Θεός μαζί σου όπου και να βρεθείς, απώλεια μεγάλη η απουσία σου, όμως αξία ανεκτίμητη η παρακαταθήκη σου. Όλα όσα έκανες, άξιζαν τον κόπο. Σε ευχαριστώ για το θάρρος σου. Να είσαι καλά."