Στις κορυφές ‘Χαμίτης’ και ‘Τσανακτσή’ οι Ορειβάτες της Βέροιας

Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου όλα έχουν μια διαφάνεια και μια λεπτότητα. Η ψυχή σου αφήνεται στα δίχτυα της πανέμορφης φύσης, παντού κυριαρχεί μια τάξη, βουνά , λιβάδια, χαράδρες, πευκόφυτα δάση.

Οι εικόνες γίνονται αέρινες……..

Φύγαμε από τη Βέροια στις 7.30 προορισμός, χιονοδρομικό κέντρο 3-5 Πηγάδια.

Προσπερνάμε τη Νάουσα, κατοικήθηκε από τα αρχαιότατα χρόνια από τους Βρίγες, που μετανάστευσαν από την Ασία στην Ευρώπη πριν ακόμη από τον Τρωικό πόλεμο .

Ο ήλιος που απλώνεται μπροστά μας προσθέτει μια έντονη πινελιά στην πόλη, κάνοντας όλα τα χρώματα χρυσαφί.

Το όρος Βέρμιο είναι κατάφυτο, στους πρόποδες με καστανιές ,ανεβαίνοντας ψηλότερα δρυς και οξιές, ενώ στην κορυφή πεύκα και έλατα .

Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για να περιγράψουν την αίσθηση της Άνοιξης , ήρθε και φέτος να στείλει το μήνυμα της ζωής.

Αναπόφευκτα , αφήνεις πίσω σου την καθημερινότητα και ξαναγεννιέσαι..

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου μόλις περάσαμε ένα περιφραγμένο κτήμα γεμάτο αμυγδαλιές .

Η αμυγδαλιά είναι φυτό της τάξης των ροδανθών , ευδοκιμεί σε μέρη στεγνά και προσήλια , προφυλαγμένα από ανοιξιάτικους παγετούς .

Η πρώιμη άνθηση είναι ΄΄προάγγελος της άνοιξης ΄΄σύμφωνα με τον Θεόφραστο .

Στα παράλια της Μ. Ασίας λεγόταν ΄΄αθασία΄΄. Οι αρχαίοι Εύπολις και Φρύνιχος ( 5ος αιώνας π.Χ. ) θεωρούσαν κάλλιστα τα αμύγδαλα της Νάξου και της Χίου.

Παντού τρεχούμενα νερά που αναβλύζουν στις πλαγιές και το στέλνουν με χίλιους τρόπους κάτω στον κάμπο .

Λουλούδια του βουνού και του δάσους κάνουν την εμφάνιση τους , πλημμύρισε ο τόπος από ευωδιαστές μυρωδιές και χρώματα (κίτρινα, μπλε, άσπρα και ροζ) .

Σαν από σκηνικό θεάτρου το χιονοδρομικό μας υποδέχεται χωρίς καθόλου κίνηση μόνοι εμείς , προετοιμασία για πορεία και ορειβασία .

Φορώντας ελαφριά ρούχα οδοιπορούμε τώρα δίπλα από την καρέκλα των σκιέρ . Μπήκαμε στο μονοπάτι .

Καλά σημαδεμένο , περιβάλλεται από βλάστηση ,βελανιδιές ,οξιές ,πεύκα ψηλότερα .

Η ανάβαση αρχίζει, ανηφορίζοντας όλα γύρω καταπράσινα.

Μπήκαμε στο δάσος με τις οξιές , κυρίαρχη η σιωπή . Τίποτα δεν ακούγεται μεταφορικά και κυριολεκτικά όλα μοιάζουν έρημα , η μυρωδιά του φρέσκου αέρα και της οξιάς μας ταξιδεύουν .

Γραμμές και χρώματα , το πυκνό φύλλωμα των δένδρων, τα ξεχασμένα πουλιά , η μυρωδιά της γης μεθυστική . Τρεχούμενα νερά γλυκαίνουν το αυτί σου και ο ήχος των χαρούμενων πουλιών σε αγκαλιάζουν, οι αισθήσεις αποκτούν άλλες διαστάσεις και το βλέμμα χάνεται μέσα στο απέραντο δάσος.

Τώρα ο ήλιος φωτίζει τα πάντα γύρω μας .

Ορειβατούμε μέσα στο δάσος, κάθε δένδρο είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με το δικό του μητρώο και τις μαρτυρίες των γενιών που έζησαν και πέρασαν δίπλα στον κορμό του.

Τα χρώματα της Ίριδας ξεπροβάλλουν μέσα από το αδιαπέραστο δάσος ,μαζί μας και μια παρέα από συμπαθητικούς σπουργίτες .

Το όνομα σπουργίτης είναι παράγωγο της μεσαιωνικής ονομασίας ΄΄πυργίτης ΄΄, από τη συνήθεια που έχουν να φτιάχνουν τις φωλιές τους σε πύργους και κάστρα και κατ΄ επέκταση στις πόλεις , οι οποίες παλιά ήταν βέβαια περιτοιχισμένες . Με τον καιρό ο πυργίτης έγινε σπυργίτης και αργότερα σπουργίτης .Έχουν όμως και άλλα τοπικά ονόματα ,στο Μεσολόγγι τους λένε σφέντζους ,στα Ανώγεια της Κρήτης κοπρίτες και σε άλλα μέρη της Κρήτης τσέλεγκους . Αξιοζήλευτη η εξυπνάδα τους και έντονη η κινητικότητα τους ιδιαίτερα τώρα την Άνοιξη .

Ενώ έχουμε τόσες πληροφορίες για τους αετούς ,τους φοινικόπτερους ,τους γερανούς και τις αγριόχηνες αγνοούμε τη ζωή και τις συνήθειες πουλιών που συμβιώνουν μαζί μας και τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά .

Οι ορνιθολόγοι ασχολήθηκαν ελάχιστα έως καθόλου με τη ζωή και την εθολογία των σπουργιτών .

Εθολογία ( και όχι ηθολογία όπως κακώς μεταφράζεται) είναι η επιστήμη που ασχολείται με τα ήθη δηλαδή τις συνήθειες των πουλιών και γενικότερα των ζώων .

Διαβήκαμε το δάσος και το ξέφωτο ,όλες σχεδόν οι πλαγιές του βουνού είναι βαμμένες με τα χρώματα της Άνοιξης, που ζωντανεύουν με το φως και δείχνουν αυτή τη σωματική τους διέγερση, λες και είναι όντα ζωντανά. γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές , Βόρας , Πίνοβο, Τζένα ,Πάϊκο .

Τώρα ανάβαση, το ένα ύψωμα διαδέχεται το άλλο , κυματιστά χωρίς τέλος τριγύρω τοπίο γυμνό από δένδρα μόνο πέτρες , βράχια και έδαφος σαθρό δυσκολεύει τις κινήσεις μας . Συναντάμε τα τελευταία χιόνια του χειμώνα.

Ανεβαίνοντας προς την κορυφή έκανε αισθητή την παρουσία της μια σταχτί οχιά και χάθηκε στα γύρω πετρώματα. Η οχιά είναι γένος ιοβόλων φιδιών. Πρόκειται για το μοναδικό ιοβόλο ( και για αυτό επικίνδυνο) φίδι στην Ελλάδα.

( Στην αρχαία ελληνική γλώσσα ιοβόλος - σημαίνει δηλητήριο).

Βρισκόμαστε στην κορυφή μετά από πορεία μακράς δυσκολίας ,μια ματιά γύρω μια ματιά πέρα η φύση στον καλύτερο της εαυτό φρόντισε να τα χωρέσει όλα αρμονικά .

Στο βάθος το Σινιάτσικο όρος ( Άσκιο ) με την γυμνή κορυφή του και λίγο πιο πίσω η οροσειρά της Πίνδου .

Ο Όλυμπος ακόμη χιονισμένος ξεπροβάλλει και κάνει αισθητή την παρουσία του στον χώρο των ψηλών κορφών , υπάρχει μια επιθυμία στο μυαλό σου , να σταματήσει ο χρόνος .

Συνεχίζουμε για την κορυφή Τσανακτσή.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής , μεσημέρι και ένα δροσερό αεράκι μας μιλά για την Άνοιξη που καλά κρατεί. Σύννεφα κυνηγημένα, η βροχή δεν αργεί, ευτυχώς έχει μικρή διάρκεια.

Κάτω χαμηλά το νερό σχηματίζει ρυάκια γύρω και μέσα από το μονοπάτι .

Τα πεσμένα φύλλα κάνουν το μονοπάτι γλιστερό .

Επιστρέφοντας οι αισθήσεις θα συλλάβουν οπωσδήποτε αυτό τον θησαυρό γύρω σου , εισπνέοντας τον αέρα , αγγίζοντας το περιβάλλον, ακούγοντας στους ήχους της φύσης να χαϊδεύουν τις βαθύτερες σκέψεις σου, πώς να μπορέσεις να χωρέσεις στις λέξεις αυτό το θαύμα της φύσης .

Φεύγοντας νοιώθεις ότι πήρες κάτι μαζί σου εικόνες και στιγμές μέσα σε μια απόλυτη ησυχία .

Καλωσορίζουμε στην συντροφιά μας τους νέους φίλους ορειβάτες.!

Για τους Ορειβάτες Βέροιας

Τσιαμούρας Νικόλαος