Οι Ορειβάτες Βέροιας στο Αρσούμπασι

Ένας φθινοπωρινός πίνακας ξεπροβάλλει μπροστά μας μέσα στην πρωινή καταχνιά. Ορειβατούμε χαζεύοντας το νοτισμένο τοπίο τριγύρω, αλλά και ένα κομμάτι του ανατολικού Βερμίου που απλωνόταν μεγαλόπρεπα απέναντι μας. Αφεθήκαμε στη μαγεία του δάσους γεμίζοντας τα μάτια μας πανέμορφες εικόνες.

Η ορειβασία σήμερα είναι το βασικό άθλημα του βουνού. Προέρχεται από την ύπαρξη της ανθρωπότητας, όχι ως άθλημα, αλλά ως μέσο μετακίνησης.

Σήμερα η ορειβασία είναι κυρίως άθλημα και δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να σκαρφαλώνουμε στο βουνό, που ευτυχώς η Ελλάδα έχει αρκετά βουνά και όμορφα. Πεζοπορούμε και ορειβατούμε στα βουνά, ερχόμαστε κοντά στη φύση να απολαύσουμε την ελευθερία και την ομορφιά της φύσης.

Να γνωρίσουμε το μεγαλείο της.

Να διδαχθούμε από τη φύση και να φθάσουμε σε μια ισορροπία μαζί της και με τον εαυτό μας.

Η φυγή στο βουνό είναι η αληθινή περιπέτεια είναι η συγκίνηση και το δέος που μας προξενεί η μεγαλοπρέπεια του ορεινού τοπίου.

Φύγαμε στις 7 το πρωί, 7 φίλοι ορειβάτες από την Βέροια, για το Ξηρολίβαδο.

Περάσαμε τη διασταύρωση, ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου.

Φθάσαμε στο Ξηρολίβαδο.

Μας υποδέχθηκε ένα Φθινοπωρινό τοπίο με μουντά χρώματα με υγρασία ,πάχνη και λίγο κρύο.

Μόνοι εμείς και η απέραντη σιωπή.

Ο οικισμός είναι κτισμένος στην ανατολική άκρη μιας πευκόφυτης κοιλάδας επάνω στο όρος Βέρμιο σε υψόμετρο 1220 μέτρων.

Βρίσκεται δίπλα σε μια μικρή λίμνη, τη ΄΄μπάρα΄΄.

Σε γνωστά έγγραφα του Τούρκικου ιεροδικείου της Βέροιας, το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640.

Ο γνωστός περιηγητής F. Pougeville πέρασε στο τότε κατεστραμμένο χωριό το 1806 και ανέφερε την ομορφιά του και τη γοητεία του..

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα, οδοιπορούμε τώρα στην ησυχία του πρωινού, παντού εικόνες του Φθινοπώρου με μια μελαγχολία τριγύρω.

Στις γύρω πλαγιές πανέμορφα μαυρόπευκα και συστάδες με πλατύφυλλες οξιές μας περιτριγυρίζουν.

Μεγάλα θηλαστικά δεν υπάρχουν σήμερα όπως η αρκούδα και ο λύκος, παρατηρούνται όμως ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες, ασβοί , νυφίτσες, λαγοί και σκίουροι.

Οι μυρωδιές της βρεγμένης γης, το φύσημα του ανέμου και των παγωμένων φύλλων μας ταξιδεύουν.

Κάτι τέτοιες στιγμές όταν βρίσκεσαι στην αγκαλιά της φύσης, γίνεσαι ένα μαζί της και παραδίδεσαι στους ρυθμούς της.

Είναι μια αίσθηση που δεν περιγράφεται με λόγια, σε δημιουργούν αμέσως μια όμορφη διάθεση, μια ομορφιά που σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι εντελώς ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο.

Νιώθεις ανανεωμένος, πιο πλούσιος, πιο άνθρωπος.

Τα αιωνόβια πεύκα δέχονται όλα τα φαινόμενα του Φθινοπώρου βροχή, κρύο, αέρας, ομίχλη, ηλιοφάνεια, με καρτερικότητα.

Ένας καφετί σκίουρος μας κοιτάει με περιέργεια και ανεβαίνει τρέχοντας στον κορμό ενός πεύκου. Σε αυτή την παράξενη συναρπαστική φύση η ζωή φαίνεται να αναζητά την ισορροπία της.

Απολαμβάνουμε την ομορφιά και συνεχίζουμε τώρα σε βρεγμένο τοπίο.

Μόνοι εμείς και η ησυχία του δάσους.

Οδοιπορούμε σε αυτό το υπέροχο ταξίδι πλημμυρισμένο από χρώματα του Φθινοπώρου.

Οξιές και πεύκα μας καλωσορίζουν, η πρωινή δροσιά που φέρνει ο αέρας από τις γύρω πλαγιές, μας μεταφέρει μυρωδιές και ήχους πρωτόγνωρους.

Η ατμόσφαιρα αέρινη, κρυστάλλινη.

Γύρω μας μια συμφωνία χρωμάτων που ξεχωρίζει και γοητεύει τον νου και μας οδηγεί μακριά από την καθημερινότητα.

Η τελευταία νεροποντή γέμισε το μονοπάτι με πολύ υγρασία και λάσπες, μας δυσκολεύει, μας ταλαιπωρεί αλλά εμείς συνεχίζουμε απτόητοι.

Η βροχή που έπεσε δυνατά και αβίαστα, κρατά όλα τα μυστικά της φύσης, όλη την ιστορία των ανθρώπων, την ισορροπία του κόσμου.

Ανασαίνουμε αυτό τον παγωμένο αέρα και σκέφτομαι δεν χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου για να πάρεις μια γεύση από ατέλειωτη αδάμαστη ελληνική φύση.

Είκοσι λεπτά με Ι.Χ. από τη Βέροια.

Τόσο κοντά και τόσο μακριά………...!

Η υγρασία που ανεμπόδιστα διαπερνά το εκτεταμένο δάσος μας μεταφέρει μια ανάλαφρη αίσθηση μέθης, μας ταξιδεύει.

Νομίζουμε ότι θα μπορούσαμε να περιφερόμαστε σε αυτό το υπέροχο σκηνικό αιώνια. Ανεβαίνοντας ψηλότερα το βουνό βυθιζόταν σε μια παγερή σιωπή, μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη του βουνού.

Πλησιάζουμε προς την κορυφή διαβαίνουμε και το τελευταίο ύψωμα πριν την κορυφή.

Ο αέρας λυσσομανά το κρύο μας περονιάζει τα κόκκαλα, μας κοκκινίζει μάγουλα και πρόσωπο.

Απτόητοι , συνεχίζουμε για την κορυφή.

Φθάσαμε στην κορυφή μετά από μια όχι και τόσο δύσκολη πορεία ανάβασης.

Από εδώ ψηλά σαν ζωγραφιά διακρίνεται το χωριό του Σελίου, το χιονοδρομικό 3-5 πηγάδια με τις κορυφές δίδυμες και γύρω οι άλλες βουνοκορφές - χωρίς καθόλου χιόνι - πανέμορφες.

Επιστροφή….

Συνεχίζουμε την κατάβαση, η πορεία μας σήμερα κράτησε περίπου 5 ώρες, αλλά ήταν αρκετή για να απολαύσουμε το πανέμορφο Φθινοπωρινό τοπίο που τελείωνε, εκεί κοντά στον ουρανό, στην κορυφή Ασούρμπασι.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Άφήσαμε πίσω μας την ομορφιά του Φθινοπωρινού πίνακα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.

Για τους ορειβάτες Βέροιας

Τσιαμούρας Νικόλαος