24η Απριλίου. Ημέρα μνήμης για τους απανταχού Αρμενίους. Του Γεώργιου Ξ. Τροχόπουλου

Τη μέρα αυτή (ή μάλλον τη νύχτα) του 1915, άρχισε ο διωγμός των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ξημέρωμα Πάσχα, του 1915, η αστυνομία της Κωνσταντινούπολης, με αρχηγό τον περιβόητο Μπεντρή Μπέη, εξαπολύει κύμα συλλήψεων κατά των Αρμενίων της Πόλης, σε εφαρμογή του σχεδίου του αιμοβόρου μεγάλου Βεζίρη και Υπουργού Εσωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ταλαάτ Πασά, ενός δηλαδή εκ των τριών Πασάδων που κυβερνούσαν τότε την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Διακόσιοι πενήντα, περίπου, επιφανείς Αρμένιοι, η αφρόκρεμα του λαού αυτού που ζούσαν στην Πόλη, δηλαδή δικηγόροι, λόγιοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς και άλλοι, συλλαμβάνονται εκείνο το βράδυ και εκτοπίζονται με σκοπό τη θανάτωση.

Κόκκινη Κυριακή, ονομάζεται εκείνη η αποφράδα ημέρα.

Αυτό το σχέδιο εξαπλώθηκε αργότερα σαν δίχτυ που περιέλαβε μέσα του όλον σχεδόν τον πληθυσμό των Αρμενίων, μέχρι μικρά παιδιά και βρέφη. Άρχισαν οι εξαντλητικές πορείες στην έρημο της Συρίας, μέσα στον καυτό ήλιο, οι λεγόμενες πορείες θανάτου. Αυτές κατέληγαν κυρίως στη σημερινή Συρία, συγκεκριμένα στην έρημο της Νοτιοανατολικής Συρίας και στην πόλη Ντέιρ Αλ Ζορ, όπου υπήρχαν 25 στρατόπεδα συγκέντρωσης με διοικητή τον αιμοβόρο Σουκρού Καγιά. Εκεί λοιπόν, εξόντωναν όλους όσους είχαν κατορθώσει να επιβιώσουν από τα βασανιστήρια που υπέστησαν στις πορείες.

Δημιουργήθηκαν τα τάγματα εργασίας, τα λεγόμενα Αμελέ Ταμπουρού, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες.

Χρησιμοποιήθηκαν πολλοί τρόποι αφανισμού των Αρμενίων, όπως: ομαδικές καύσεις, δηλαδή η πιο σύντομη και αποτελεσματική μέθοδος εξόντωσης.

Ομαδικοί πνιγμοί.

Σταυρώσεις, ανασκολοπισμοί, το μαρτύριο της φάλαγγας.

Μαζικές σφαγές.

Θανάτωση παιδιών, με χρήση υπερβολικής δόσης μορφίνης.

Πετάλωμα δίκην ζώου.

Ομαδικοί καταποντισμοί σε χαράδρες, φαράγγια και ποτάμια.

Όλα αυτά, είχαν αποτέλεσμα να υπάρξουν περίπου 1.500.000 νεκροί.

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, δηλαδή ολική εξολόθρευση μιας εθνότητας.

Συγκεκριμένα, ο όρος γενοκτονία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Αυτοί που εκτελούν τη γενοκτονία δεν εξοντώνουν μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι, και εδώ επρόκειτο για Αρμένιους Χριστιανούς.

Έχω ασχοληθεί με το θέμα της Αρμενικής Γενοκτονίας, κι έχω γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα με τον τίτλο “JE SUIS ARMENIEN” και σε ένα σημείο αναφέρω τα εξής:

«Αλήθεια, αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αν δεν υπήρχε αυτή η Γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και άλλων χριστιανικών λαών –Ελλήνων Ποντίων, Ασσυρίων- και τους άφηναν να ζήσουν και να αναπτυχτούν εν ειρήνη. Δεν μπορώ να φανταστώ τι τέλειο κράτος θα είχε προκύψει.

Τελικά, οι Τούρκοι «έβγαλαν τα μάτια τους» με τα ίδια τους τα χέρια, και το λέω αυτό, επειδή κι αυτοί που διαδέχτηκαν στην εξουσία τον Αβδούλ Χαμίτ, οι Νεότουρκοι δηλαδή, φέρθηκαν με ακόμη περισσότερο βάρβαρο τρόπο σε βάρος των Αρμενίων και των άλλων χριστιανικών λαών.

Είναι μάλλον στο DNA του Τούρκου χαραγμένη η βαρβαρότητα και το ένστικτο του άγριου θηρίου που θέλει πάντα κάτι να κατασπαράξει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Κάποτε, λέει, ένας δηλητηριώδης σκορπιός παρακάλεσε έναν βάτραχο να τον περάσει απέναντι, επειδή υπήρχε μπροστά του μία μικρή λίμνη που αν επιχειρούσε να την περάσει μόνος του θα ήταν σίγουρος ο πνιγμός του. Τον πήρε ο βάτραχος στην πλάτη του και με διαδοχικά πηδήματα κόντευε να φτάσει στην απέναντι όχθη, όταν κάποια στιγμή τον τσίμπησε με το κεντρί του ο σκορπιός, τσίμπημα που ήταν οδυνηρό κ αι θανατηφόρο.

Γιατί με τσίμπησες σκορπιέ, τώρα και γω θα πεθάνω και συ θα πνιγείς, είπε ο βάτραχος.

Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είναι στο DNA μου, έπρεπε να σε τσιμπήσω!»

Εύχομαι να μην υπάρξουν άλλη φορά τέτοια αποτρόπαια γεγονότα, αλλά και κάποτε να υπάρξει επιτέλους τιμωρία για τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς για τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Με αφορμή αυτό το σημείωμα, θα ήθελα να στείλω τους ειλικρινείς μου χαιρετισμούς στα μέλη της Αρμενικής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης, και ιδιαιτέρως στον κ. Χοβίκ Κασαπιάν, τον Χρήστο Γαλιλαία και τη μητέρα του Ντιρουί Γαλιλαία-Καλφαγιάν, όπως επίσης και στον κ. Νταρόν Σιμονιάν και τον γιο του Σιμόν Σιμονιάν, ο οποίος προσφέρθηκε να μεταφράσει το βιβλίο μου στα Αγγλικά για να κυκλοφορήσει στην Αμερική και στη Γαλλία.

Τον φίλο μου και παλιό αγωνιστή της Αρμενικής Νεολαίας Θεσσαλονίκης, Πωλ Τσορμπατζιάν.

Τέλος, πολλούς χαιρετισμούς και στον Σεβαστό Αρχιεπίσκοπο των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Αρμενίων, κ.κ. Κεγάμ Χατσεριάν, ο οποίος μου έκανε την τιμή να προλογίσει το βιβλίο μου “JE SUIS ARMENIEN”.

Γ.Ξ. ΤΡΟΧΟΠΟΥΛΟΣ

Βέροια 23/4/2021