3-5 Πηγάδια. Ο νέος προφορικός διαγωνισμός και η οδυνηρή εμπειρία από τα παλιά

Η αλήθεια είναι ότι δεν αισιοδοξούμε και πολύ για την έκβαση του διαγωνισμού των 3-5 Πηγαδιών. Κάτι η υγειονομική συγκυρία, κάτι η κλιματική αλλαγή, μα κυρίως οι αγχωμένες κινήσεις από την πλευρά του δήμου Νάουσας, δεν επιτρέπουν να αναδυθεί όσο θα έπρεπε ίσως το αίσθημα της αισιοδοξίας. Πολύ θα χαρούμε φυσικά αν διαψευστούμε.

Το μεν ‘πακέτο’ του διαγωνισμού φαντάζει ελκυστικότερο από ποτέ: εκμίσθωση, κάτι που διακαώς ήθελαν οι ιδιώτες για να μην αποκλείονται από το ΕΣΠΑ –ή έτσι έλεγαν τουλάχιστον, και φυσικά 10,7 εκατ. ευρώ, κρατικά χρήματα, να περιμένουν για να αναβαθμίσουν το ‘προϊόν’, αρκεί να τελειώσουν κάποτε οι μελέτες. Όσο για το ενδιαφέρον, μένει να φανεί στις αμέσως επόμενες μέρες.

Εκείνο που δεν μπορούμε εμείς να κατανοήσουμε, όμως, είναι το πώς επιλέχθηκε να γίνει προφορικός ο διαγωνισμός, όταν το τελευταίο πράγμα για το οποίο ενδιαφέρεται ο δήμος σ’ αυτή τη φάση είναι το τίμημα. Και μηδενικό να ήταν, θαρρούμε δεν θα πείραζε κανέναν.

Το ερώτημα που τίθεται: θα πλειοδοτήσει άραγε στον προφορικό διαγωνισμό ο καλύτερος υποψήφιος επενδυτής; Ή ο πιο γαλαντόμος; Και ποιες οι διασφαλίσεις του δήμου;

Δυστυχώς, η πολύχρονη εμπειρία στο συγκεκριμένο θέμα έχει αποδείξει ότι όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι. Πριν από αρκετά χρόνια, ένας εκπρόσωπος ‘επενδυτή’ για τα 3-5 Πηγάδια ανέβαζε -από τηλεφώνου- την προφορική προσφορά όλο και ψηλότερα, στην προσπάθεια να κερδίσει τον διαγωνισμό, όπως και έγινε. Τελικό αποτέλεσμα; Ο ‘επενδυτής’ να γίνει… ‘καπνός’ και ο ανυποψίαστος εκπρόσωπός του να εκτεθεί τα μάλα.

Φυσικά, δεν θέλουμε να δούμε το ίδιο έργο, αλλά έναν πραγματικά σοβαρό επενδυτή, που θα ξέρει, θα θέλει και θα μπορεί. Αν είναι να πέσουμε σε νέες περιπέτειες, ας το ξανασκεφτούμε.