Φώτης Καραβασίλης: Ο δικηγορικός σύλλογος θα είναι παρών στα δύσκολα και την επόμενη μέρα
Με ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ο Φώτης Καραβασίλης μιλάει ανοιχτά για τα προβλήματα που έφερε ο κορωνοϊός και το μέλλον του δικηγορικού κλάδου, που πλήττεται οικονομικά.
Διαβάστε αναλυτικά την τοποθέτηση του προέδρου του δικηγορικού συλλόγου Βέροιας:
«Αγαπημένοι μου συνάδελφοι, άντρες, γυναίκες, νέοι και παλιοί. Συμπληρώνεται ένας μήνας από τότε που ως δικηγορικό σώμα, προβλέποντας την επερχόμενη πανδημία του κορωνοϊού, παρότι επρόκειτο για παράξενο - άγνωστο σ’ εμάς φαινόμενο, και έχοντας συναίσθηση της ευθύνης μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ζητήσαμε έγκαιρα από την Πολιτεία να κλείσει τις δικαστικές αίθουσες, όπου υπάρχει μεγάλος συνωστισμός και συγχρωτισμός ανθρώπων, ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστες επιπτώσεις. Και πράγματι αυτό συνέβη. Μπήκαμε δε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, βιώνοντας ήδη πρωτόγνωρες καταστάσεις που ακόμη και οι γηραιότεροι δεν έχουν ξαναζήσει.
Ως γνωστόν, ο κλάδος μας αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Και ήρθε και αυτό το πρωτοφανές γεγονός για να μας οδηγήσει σε ακόμα πιο δυσμενείς συνθήκες. Για εμάς τους Δικηγόρους - το γνωρίζουμε όλοι αυτό - οι μήνες του χρόνου που ουσιαστικά μπορούμε 'να δουλέψουμε για να ζήσουμε', είναι το τρίμηνο από τα μέσα Σεπτεμβρίου ως το τέλος Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου κάθε έτους, και από τα μέσα Ιανουαρίου, τον Φεβρουάριο, τον Μάρτιο και ενάμιση μήνα από τον Μάιο μέχρι τα μέσα Ιουνίου. Δηλαδή, περί τους επτά μήνες, με δύο δικασίμους στις πολιτικές υποθέσεις το μήνα. Άρα, ουσιαστικά μισός χρόνος. Γι’ αυτό, από την πρώτη στιγμή, τόσο δια του Κεντρικού μας Οργάνου (της Συντονιστικής Επιτροπής και της Ολομέλειας των Προέδρων) όσο και τοπικά (δια του προέδρου και των μελών του Δ.Σ.), ζητήσαμε να ενταχθούμε αμέσως στους πληττόμενους κλάδους και να μας δοθεί η δυνατότητα να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην.
Η παλινωδία της Κυβέρνησης να αναγνωρίσει αρχικά ότι είμαστε ο άμεσα πληττόμενος κλάδος και ο εμπαιγμός που εν συνεχεία δεχθήκαμε -και δεν ήταν η πρώτη φορά, μας οδήγησε σε κινήσεις και ενέργειες προκειμένου να αποκατασταθεί η αδικία απέναντι στο Σώμα. Η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται και δεν σταματά. Δικαίωση στο θέμα αυτό δεν ήρθε. Κι αν έρθει -εν μέρει εννοείται- θα το δούμε μέσα στον επόμενο μήνα.
Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που βγαίνει ως συμπέρασμα γι’ αυτό τον πρώτο μήνα της απομόνωσης και της κατάργησης μεγάλου μέρους των ελευθεριών και των λοιπών δικαιωμάτων του κάθε πολίτη, είναι ότι είμαστε ακόμη στην αρχή, στην πρώτη φάση μιας πολύ δύσκολης περιόδου για τη χώρα, για όλον τον κόσμο και ειδικότερα για τον κλάδο μας, αλλά και για καθένα από εμάς. Επομένως, χρειάζεται αφενός υπομονή και αφετέρου δύναμη και προσπάθεια ώστε να αντέξουμε. Να ξέρετε πως τόσο ο πρόεδρος, αλλά και κάθε μέλος του Δ.Σ., αγωνιούμε για την κατάσταση, είμαστε δε όλοι σε επιφυλακή και προσπαθούμε για το καλύτερο. Πρέπει να κατανοήσουμε, και ειδικότερα εμείς που θέλουμε να λέμε ότι ανήκουμε στον πρώτο επιστημονικό σύλλογο της χώρας, ότι ζούμε σε μια πολεμική κατάσταση, στην οποία δεν ισχύει πια κανένας κανόνας που ίσχυε σε κανονική περίοδο.
Η οικονομία ήδη κλυδωνίζεται και η κατάσταση, όπως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται, θα βρίσκεται στο ναδίρ εάν και όταν περάσει 'όλο αυτό που βιώνουμε'. Η επόμενη ημέρα θα είναι άλλη, εντελώς διαφορετική, και δε θα έχει καμία σχέση με το τι ‘ζούσαμε’ ως σήμερα. Αυτή η κρίση φαίνεται πως θα είναι η μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων αιώνων.
Θέλω να σας πω ότι, κατά τη γνώμη μου, ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στα δύσκολα. Εμένα προσωπικά 'μ’ αρέσουν τα δύσκολα'. Και θα είμαι παρών στα δύσκολα μαζί με όλα τα μέλη του Δ.Σ., για να αγωνιστούμε να μειώσουμε τις καθημερινές δυσκολίες που περιμένουν το δικηγορικό σώμα. Όπως σας είχα πει στις αρχές του έτους, στην κοπή της Βασιλόπιτας του συλλόγου μας, όλοι πρέπει να είμαστε ενωμένοι, αφού στις δύσκολες μέρες οι έννοιες 'σύλλογος' και 'αλληλεγγύη' παίρνουν το πραγματικό τους νόημα.
Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια σχετικά με την άποψη μου για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το facebook, για το οποίο 'κατηγορούμαι' από κάποιους ότι το αποφεύγω, δεν συμμετέχω στις ομάδες και δεν απαντώ σε σχόλια σχετικά με τον σύλλογο.
Ακούστε φίλοι μου αγαπημένοι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, αλλά και οι 'επαναστάτες του πληκτρολογίου'.
Πιστεύω στην αξία και στη μεγάλη δύναμη αυτού του μέσου. Το θεωρώ χρήσιμο. Όμως, όπως ισχύει για όλα τα πράγματα, για να είναι χρήσιμο πρέπει ο καθένας να το χρησιμοποιεί με ορθολογιστικό τρόπο. Αν δε γίνεται αυτό με σύνεση και σοβαρότητα, θεωρώ ότι ο χρήστης ζει μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα. Κι εγώ δε μπορώ να συμφωνήσω με αυτό. Προτιμώ να ζω στην καθημερινότητά μου -και ας ζω μέσα σε πραγματική εικονικότητα- παρά αυτό που βλέπω μέσα από την ανεξέλεγκτη χρήση του facebook.
Αγαπημένοι μου συνάδελφοι, πιστεύω ότι τα προβλήματα λύνονται με την καθημερινή δουλειά, τον αγώνα, με τη συνεχή και επίπονη προσπάθεια. Δε μπορώ να πιστέψω - όπως κι αν μου το παρουσιάσει κάποιος - ότι μπορώ να κάνω αγώνα μέσα από το facebook.
Έμαθα πάντα να απαντώ απέναντι σε κάθε πρόβλημα με δράση και όχι με αντίδραση. Έφτασα σε αυτήν την ηλικία, μετά από 5 δεκαετίες, να παίρνω ‘like’ μέσα από τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Για να πάρω ‘καρδούλα’ πρέπει να ρίξω δουλειά, να δώσω συναίσθημα, να ‘πέσω’, να ‘σηκωθώ’, να γελάσω, να κλάψω. Όσοι, λοιπόν, θέλουν να κάνουν κριτική - που μ’ αρέσει και τη θέλω, όσο σκληρή κι αν είναι- τους θέλω ζωντανά απέναντι μου, πρόσωπο με πρόσωπο ή ενώπιος ενωπίω που λένε οι Έλληνες, vis a vis ή tête-à-tête που λένε οι Γάλλοι, face to face που λένε οι Άγγλοι.
Μ’ αυτά κλείνω τις σκέψεις μου.
Τώρα που η χειραψία -το μεγαλύτερο σημάδι εμπιστοσύνης στις σχέσεις των ανθρώπων- θα είναι είδος πολυτελείας, σας θέλω κοντά τον έναν στον άλλο, υγιείς και δυνατούς. Και τα νέα παιδιά να μη σταματήσετε να ονειρεύεστε».
