Γιαννακάκης: Τις μάχες τις κερδίζουν οργανωμένοι στρατοί, όχι ασκέρια
Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο πρόεδρος της Κοινοπραξίας Συνεταιρισμών Ομάδων Παραγωγών Ημαθίας Χρήστος Γιαννακάκης στο ypaithros.gr, για θέματα συμπύρηνου. Σταχυολογούμε κάποιες από τις θέσεις του:
-Για το αν υπάρχει διέξοδος στη συρρίκνωση του εισοδήματος των καλλιεργητών συμπύρηνου:
«Η παραγωγή συμπύρηνου είναι μία τεράστια οικονομική δύναμη για τη χώρα μας. Ελέγχει, με το προϊόν, το 40% του παγκόσμιου εμπορίου κομπόστας. Είναι ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτών, με καλό εξοπλισμό, καλούς γνώστες της τέχνης τους, αλλά όσο παραμένουν ασύντακτοι και ανοργάνωτοι, τότε δεν είναι στρατός, αλλά ασκέρι. Και τις μάχες τις κερδίζουν μόνο οι καλά οργανωμένοι στρατοί. Είναι μια αλήθεια που όσο δεν θέλουμε να την αναγνωρίσουμε, τόσο βουλιάζουμε στα αδιέξοδά μας…»
Για την τιμή στο συμπύρηνο:
«Είναι κοινότυπη διαπραγματευτική αρχή ο κάθε πελάτης να ζητά την υψηλότερη δυνατή ποιότητα στη χαμηλότερη δυνατή τιμή. Και εδώ είναι που λειτουργεί αμείλικτα ο κύριος νόμος της αγοράς, αυτός της προσφοράς και της ζήτησης. Εάν το ροδάκινο φτάνει και περισσεύει για να καλύψει τις ανάγκες της μεταποίησης, τότε οι ποιοτικοί κανόνες είναι σκληροί και απαράβατοι και τιμή όπως αυτή των 25 λεπτών είναι η καλύτερη που μπορεί να δοθεί από τη σκληρή διεθνή αγορά. Εάν όμως το ροδάκινο δεν φτάνει, τότε τα 120 γραμμάρια γίνονται 90, τα πράσινα ροδάκινα γίνονται κίτρινα, τα προσβεβλημένα από μονίλιες γίνονται αποδεκτά, η τιμή ξεπερνά τα 30 λεπτά το κιλό και, φυσικά, η ανάλωση πρώτης ύλης ανά χαρτοκιβώτιο εκτοξεύεται στα ύψη…»
Για τα "στέκια":
«Το ζήτημα του ύψους της παραγωγής, των ποιοτικών χαρακτηριστικών και της ισορροπίας του συστήματος, δεν αντιμετωπίζεται ούτε με στέκια ούτε με ευκαιριακές λύσεις. Αντιμετωπίζεται με την πολύ στενή συνεργασία της μεταποίησης και των συνεταιρισμών, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν τον ρόλο της παραγωγής ποιοτικού προϊόντος, όπως το θέλει η αγορά, της καθοδήγησης για μεθόδους καλλιέργειας που θα αυξήσουν τη στρεμματική απόδοση και τη μείωση του κόστους και, τέλος, της διαχείρισης του προϊόντος σε περιόδους κρίσης -είτε υπερπαραγωγής, είτε έλλειψης. Τα στέκια απέδειξαν ότι είναι μία ευκαιριακή διέξοδος…»
