Κραυγή αγωνίας χιλιάδων χαμένων ψυχών
Κείμενο του πρώην νομάρχη και αντιπεριφερειάρχη Ημαθίας Κώστα Καραπαναγιωτίδη με θέμα το ποντιακό ζήτημα και τίτλο 'Η ώρα της δικαίωσης' δημοσιεύθηκε στον 'Εύξεινο Πόντο' και το αναδημοσιεύουμε:
Εκατό χρόνια συμπληρώνονται σε λίγους μήνες από τις πρώτες μαρτυρικές στιγμές του ξεριζωμού των Ποντίων στην πατρίδα. 100 χρόνια στέρησης της μίας και αληθινής πατρίδας, του τόπου των προγόνων μας, κι άλλα τόσο περιπλάνησης και ανακάλυψης νέων πατρίδων στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Οι γεωπολιτικές συνθήκες στη διεθνή πολιτική σκακιέρα είναι συνήθως αναπόφευκτες.
Χάσαμε πολλά οι Πόντιοι στον βωμό αυτής της πραγματικότητας. Χάθηκε η μητέρα - πατρίδα. Ανθρώπινες ζωές, σπίτια, περιουσίες. Στον αντίποδα όμως, εργατικοί, οξυδερκείς και ανήσυχοι, καταφέραμε και κατακτήσαμε ολόκληρο τον κόσμο. Με ισχυρό πια και δεμένο ποντιακό στοιχείο σε όλες τις Ηπείρους, γαλουχημένο μέσα στις μνήμες και στις παραδόσεις, στη λύρα, στο τραγούδι και στον χορό, στη ζωντανή μας ταυτότητα.
Η αγάπη σ' αυτή την παράδοση ζωής, γέννησε σχεδόν 600 σωματεία και πλέον στη χώρα μας, άλλα 100 στο εξωτερικό, μα και δευτεροβάθμιες οργανώσεις στον κοινό σκοπό. Ένας πολυκερματισμός που μαρτυρά την ισχυρή μας θέληση για τη διάδοση της παράδοσης.
Ωστόσο λειτουργεί διασπαστικά σε σχέση με τον υψηλό και ιερό μας στόχο, την ενότητα και την προώθηση των ιδεών και των αξιών του Ποντιακού Ελληνισμού: με πρωταρχικό την αναγνώριση της Γενοκτονίας και την ένταξη της ιστορίας μας στα σχολικά βιβλία. Κάτι που δεν επιτυγχάνεται με τη συνεχιζόμενη πολυδιάσπαση, αφού η ισχύς μετριάζεται και η φωνή μας εξασθενεί.
Έτσι, ο Ποντιακός Ελληνισμός και η ιστορία του δεν πήρε αυτά που δικαιούται. 2.800 χρόνων σπουδαίας ελληνικής ιστορίας και μια φρικτή Γενοκτονία χιλιάδων αθώων θυμάτων, δεν χωρούν μέσα σε λίγες σειρές ενός σχολικού βιβλίου ιστορίας. Ντροπή!
Τα 100 χρόνια λοιπόν από το 1919, από την πρώτη μέρα του μαρτυρίου των ανθρώπων μας, είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να λυτρώσουμε τη μνήμη τους. Είναι ίσως ο κομβικός χρόνος να αντιληφθούμε τα λάθη μας και να γιγαντώσουμε τη δύναμή μας. Ας κλείσουμε τα μάτια μας στοχαστικά για λίγα λεπτά, ας σιωπήσουμε συνειδητά, και με το συνοδευτικό άκουσμα ενός επιτραπέζιου ποντιακού μοιρολογιού, ας τεντώσουμε τα αυτιά μας στο παρελθόν. Θεωρώ βέβαιο ότι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, θα ακούσουμε δυνατή την κραυγή αγωνίας των χαμένων ψυχών για την αναγνώριση της θυσίας τους. Θα ακούσουμε στεντόρεια την εντολή τους για την ανάγκη ενότητας στον ποντιακό χώρο, για τη σύμπραξη όλης της φυλής με στόχο την κατάκτηση των δικαίων της. Δύσκολο; Ναι. Όχι όμως ακατόρθωτο. Είναι η ώρα της υψηλής ευθύνης μας απέναντι στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του Ποντιακού Ελληνισμού.
Εύχομαι και ελπίζω μέσα στο κομβικό έτος 2019, να δω από όλους μας δράσεις και πρωτοβουλίες με παγκόσμια απήχηση και επιτέλους αποτέλεσμα. Αξιοποιώντας τους πάντες, επιφανείς και αφανείς, που έχουν το κοινό πάθος και αγάπη στη μεγάλη ιδέα του Πόντου. Κανείς δεν περισσεύει. Είμαστε πολύ δυνατοί και δεμένοι για να μην περνάμε τα δίκια μας, πολλώ δε μάλλον να μην επιτυγχάνουμε να αναγνωριστούν από την παγκόσμια κοινότητα οι μεγάλες αδικίες. Η ώρα ήλθε! Η αλήθεια, η ιστορία και το μέλλον που μας αξίζει δεν μπορούν άλλο πια να περιμένουν. Ας πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.
